Ruiny Zamku Wilczków z XVI-wieku są niewątpliwie atrakcją Czechowic-Dziedzic i mieszczą się na szlaku dziedzictwa tego miasta. Ich odkrycie było wielką sensacją w 2016 roku. Naprzeciwko wznosi się XVIII-wieczny Pałac Kotulińskich, który doskonale prezentuje się z wieży widokowej.
Badania archeologiczne udowodniły, że wyeksponowane ruiny ceglanego spichlerza z XVIII wieku, który pozostał po rezydencji wybudowanej około 1536 roku, powstał na miejscu XIV-wiecznego dworu z inicjatywy Mikołaja Wilczka z Dobrej, który ożenił się z Katarzyną Czelówną, córką właściciela Czechowic. Budowla ta służyła przez 200 lat czechowickim panom. Spłonęła po raz pierwszy w czasie okrutnej wojny 30-letniej w początkach XVII wieku. Odbudowana przez właścicieli Czechowic rezydencja, służyła im jeszcze kolejne sto lat.
Nowy właściciel Baron Fryderyk Aleksander Kotuliński nabył Czechowice w 1675 r. Jego syn, Franciszek Karol Kotuliński został starostą Dolnego i Górnego Śląska i około 1730 roku postanowił wybudować rezydencję. Gdy został wybudowany Pałac Kotulińskich, to właśnie wtedy dwór przekształcono w spichlerz, który ostatecznie spłonął w 1984 roku, a w 1987 roku celowo go wyburzono.
W 1765 r. nowym właścicielem Czechowic i posiadłości został hrabia Andrzej Renard. Rodzina Renardów upiększyła pałac i założyła ogród kwiatowy, sad owocowy i bażanciarnię. Nie opodal pałacu znajdują się czworaki dworskie, obok których funkcjonowała gorzelnia dworska, a wcześniej browar. A od 1856 aż do końca II wojny światowej pałac znajdował się w rękach fabrykanckiej rodziny Zipserów. W 1946 r. całość założenia została upaństwowiona, a pałac przeznaczono na technikum rolnicze. Prowadzone w okresie powojennym prace budowlane i remontowe w pałacu miały charakter doraźny, związany z przystosowaniem obiektu do celów edukacyjnych. W otoczeniu założenia dokonano szeregu niekorzystnych zmian, które wpłynęły ujemnie na czytelność historycznego układu przestrzennego zespołu i stan zachowania poszczególnych obiektów dworskich. Wskutek wytyczenia na obszarze podwórza gospodarczego drogi zniszczono historyczną aleja dojazdową do pałacu oraz znaczną część zabytkowej alei lipowej poprowadzonej w kierunku kościoła parafialnego, natomiast część terenu parku pałacowego przeznaczono pod uprawę. Ponadto na obszarze dworskim wprowadzono szereg chaotycznie rozmieszczonych obiektów gospodarczych na użytek funkcjonującego wówczas w tym miejscu PGR, dokonując jednocześnie z uwagi na zły stan techniczny rozbiórki części historycznej zabudowy. Po 2006 roku prywatny właściciel odrestaurował pałac i utworzył w nim czterogwiazdkowy hotel.
