Kilka kilometrów od centrum Torunia nad samym brzegiem Wisły przy ujściu rzeki Drwęcy znajdują się ceglane ruiny zamku. Wzniesiony został w połowie XIV wieku za panowania króla Kazimierza Wielkiego. Warownia stanowiła ważny punkt strategiczny strzegący ziemi dobrzyńskiej przed państwem krzyżackim. Po śmierci Kazimierza Wielkiego w roku 1370 Złotoria wraz z ziemią dobrzyńską przypadła jego wnukowi księciu słupskiemu.
Królem Polski zostaje Ludwik Węgierski.
W roku 1378 Ludwik Węgierski oddał Złotorię w lenno Władysławowi Opolczykowi a ten zastawił ją wraz z ziemią dobrzyńską Krzyżakom. Zdając sobie sprawę ze znaczenia granicznej warowni w zbliżającej się nieuchronnie wojnie z Polską, Krzyżacy burzą zamkowe mury. Polska odzyskuje ziemię dobrzyńską po podpisaniu pokoju toruńskiego w roku 1411.
Zniszczony zamek w Złotorii zostaje na polecenie króla Władysława Jagiełły odbudowany. Podczas tych prac dokonano unowocześnienia funkcji obronnych. W roku 1420 Zakon zobowiązuje się pokryć wszystkie koszty poniesione przy remoncie lecz nigdy nie wywiązuje się z obietnicy.
