Wybudowanie Twierdzy Toruń miało związek ze strategicznym położeniem miasta, na XIX-wiecznej mapie Europy, leżało na granicy Prus i Rosji, która w okolicach Torunia przebiegała wzdłuż rzeki Drwęcy. Dzięki pruskim fortom Toruń uzyskał w XIX wieku rangę miasta-twierdzy. Projektowanie Twierdzy Toruń rozpoczęło się w 1872 roku. W czasie 37 lat powstało około 200 dzieł obronnych. W sumie w Toruniu wybudowano 7 fortów głównych, 6 fortów pośrednich, 6 baterii artyleryjskich, 32 duże schrony piechoty, 52 schrony międzypola, artyleryjskie i amunicyjne. Forty zostały rozmieszczone dookoła całego miasta.
Forty II i III są niedostępne, na prywatnym terenie.
Fort II zbudowany w latach 1878-1882, równolegle z Fortem XI, jako pierwszy i dziś najstarszy pruski standardowy fort główny. Fort zbudowany na najbardziej newralgicznym – wschodnim kierunku, gdzie strzegł miasto oraz most na Wiśle od strony granicy z Rosją.
Po przejęciu przez wojsko polskie, w 1921 roku mieścił się tu szpital obozowy Obozu Internowanych Nr 11 dla żołnierzy rosyjskich w Toruniu.
Po II wojnie światowej służył wytwórni win, obecnie hurtowni stali.
