Tereny byłych obozów jenieckich wraz cmentarzami i pomnikami położone na obszarze gminy Łambinowice. Tereny pierwotnie związane z wsią Lamsdorf , w pobliżu której utworzono na początku lat 70. XIX w. poligon wojskowy, na którym następnie organizowano pruskie, a później niemieckie obozy jenieckie i odosobnienia. W czasie II wojny światowej obozy w Lamsdorf należały do największych niemieckich kompleksów obozowych w Europie. 1 Obóz zorganizowano w związku z wybuchem wojny prusko-francuskiej. Utworzyły go władze wojskowe Prus. Kolejny obóz jeniecki z I wojny światowej utworzony w sierpniu 1914 był ósmym w Niemczech pod względem liczby jeńców i największym pod względem powierzchni ze wszystkich obozów, jakie kiedykolwiek istniały w Lamsdorf. W obozie przetrzymywano żołnierzy państw ententy – szeregowców i podoficerów – głównie z armii rosyjskiej, rumuńskiej, włoskiej, serbskiej, francuskiej, brytyjskiej i belgijskiej. Pomimo zakończenia wojny, jeńcy przebywali w obozie do 1920.
Obóz Pracy w Łambinowicach
Utworzony w lipcu 1945, jeszcze przed konferencją poczdamską jako „obóz przesiedleńczy”, nieopodal istniejących tu wcześniej obozów jenieckich z okresu wojny francusko-pruskiej 1870–1871, z okresu I wojny światowej i II wojny światowej. Zorganizowany został na podstawie rozporządzenia wojewody przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Przetrzymywano w nim Ślązaków i Niemców czekających na przymusowe przesiedlenia w głąb Niemiec. Wśród nich byli niemieccy żołnierze, wracający z niewoli, członkowie SS, SA, NSDAP i organizacji nazistowskich oraz strażnicy z obozów jenieckich Lamsdorf. Z drugiej strony do obozu trafiały także osoby deklarujące narodowość polską, np. powracający do Polski żołnierze armii Andersa, którzy wstąpili do niej po dezercji z Wehrmachtu, do którego wcielono ich wcześniej. Zdarzało się, że do obozu trafiały omyłkowo osoby zupełnie niekwalifikujące się do żadnej z kategorii, dla których został on utworzony rozporządzeniem wojewody; wśród nich jednym z najbardziej skrajnych przypadków był Alojzy Zdebel, wcześniej więzień obozów koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau i Mauthausen-Gusen.
Z powodu bardzo złych warunków panujących w obozie, w wyniku tortur i przemocy, a także pospolitych zabójstw zmarło ponad tysiąc (szacuje się, że do 1,5 tysiąca) osób z ogólnej liczby ok. 5 tysięcy internowanych tutaj przez dłuższy lub krótszy okres Niemców i Ślązaków; pochowano ich w mogiłach bezimiennych, zarówno pojedynczych, jak i masowych. W historiografii polskiej informacje o zorganizowanym w Łambinowicach przez Polaków obozie pozostawały niemal do końca lat 80 – XX wieku tematem tabu. Po likwidacji obozu jego obiekty popadły w ruinę i z czasem praktycznie całkowicie zarósł je las. Cały teren na północ od Łambinowic, wraz z obozem pracy, który za czasów pruskich i niemieckich służył jako poligon wojskowy – Truppen-Übungsplatz Lamsdorf, również i przez wojsko polskie wykorzystywany był w podobny sposób, i to nawet na znacznie większej powierzchni.
