Barokowy kościół w Wierzbicy Górnej reprezentuje grupę wiejskich świątyń protestanckich z terenu Śląska Opolskiego, wykonanych w konstrukcji szkieletowej. Do końca XVII w. niemal wszystkie kościoły w tej części regionu były szachulcowe. Najwięcej tego typu kościołów powstało w pierwszej połowie XVIII wieku. Do 1971 r. pozostało ich tylko szesnaście.
Niewielki drewniany kościół katolicki istniał w Wierzbicy Górnej przed 1592 r., kiedy ewangelicki duchowny Matthaeus Pfellius przejął świątynię na potrzeby swojej gminy. W 1718 r. z inicjatywy pastora Thomasa Maciewskiego rozebrano wcześniejszą, zbyt małą świątynię i w latach 1719-1722 wybudowano obecny kościół w konstrukcji szkieletowej. Fundatorem budowy był właściciel Wierzbicy Górnej, Joachim Wenzl von Neffe und Obsichau.
