Jest jednym z dwóch największych zespołów fortyfikacyjnych na Wale Pomorskim. W latach 1933-1936 wzniesiono w rejonie wzgórza grupę warowną złożoną z pięciu bloków i z dwupiętrowego bloku o Panzerwerk 975. Górne piętro dwupiętrowego bloku pełniło funkcje bojowe a dolne – techniczno-socjalne: maszynownia, ujęcie wody, toalety, pomieszczenia sanitarne, wypoczynkowe i inne. Wszystkie te obiekty połączone były korytarzami podziemnymi o łącznej długości około 250 lub 290 metrów. W 1933 wybudowano panzerwerki 978 i 979 skonstruowane do prowadzenia ostrzału na kierunek północny i południowo-wschodni, które początkowo nie były połączone podziemnym korytarzem, w 1936 zbudowano kolejne cztery obiekty i system połączeń pomiędzy poszczególnymi panzerwerkami – od tego momentu głównym dziełem warownym został panzerwerk 975 wyposażony w kopułę sześciostrzelnicową oraz ckm pod płytą pancerną, w 1944 mimo że grupa przygotowana była do obrony okrężnej, to na szczycie wzniesienia dobudowano dwa schrony typu Ringstand 58c. Po zakończeniu II wojny światowej bunkry zostały zniszczone, wysadzone przez saperów polskich i sowieckich, obecnie stanowią trwałe ruiny. W 2008 przeprowadzono badania konstrukcji obiektów. Odnaleziono wówczas m.in. oryginalny, elektryczny grzejnik firmy Siemens. Po częściowym odkopaniu budowle zostały fragmentarycznie udostępnione do zwiedzania.,
