Garb Tenczyński to kilka podłużnych wzniesień w południowej części Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Na jego najwyższym wzniesieniu liczącym 411 m wznoszą się ruiny zamku Tenczyn. Najwcześniejsza wzmianka historyczna o Tenczynie pochodzi z 1319 kiedy to kasztelan krakowski Nawoj z Morawicy herbu Topór zakłada w tym miejscu pierwszą osadę. Prawdopodobnie był to drewniany gród z kamienną wieżą zwaną do dzisiaj Nawojową. Budowę murowanego zamku rozpoczął w 1350 syn Nawoja Jędrzej wojewoda krakowski i sandomierski. Tenczyn w tamtym okresie musiał być znaczącą twierdzą skoro po bitwie pod Grunwaldem król Władysław Jagiełło osadził w nim wziętych do niewoli jeńców krzyżackich. Zamek przez prawie trzysta lat był siedziba rodową Tęczyńskich rodu który w ówczesnej Polsce doszedł do wielkiego znaczenia. Około roku 1570 kasztelan wojnicki i podkomorzy wielki koronny Jan Tęczyński przystąpił do przebudowy gotyckiej warowni. System obronny zamku został przystosowany do użycia broni palnej poprzez wybudowanie od południa dwóch wielokondygnacyjnych bastionów oraz otoczenie całego założenia murem kurtynowym. Droga na zamek prowadziła przez warowny wjazd. Składał się on z kolistego barbakanu oraz 60 m sieni przejazdowej z licznymi otworami strzelniczymi. W czasie „potopu” zamek został zdobyty przez Szwedów którzy spodziewali się znaleźć ukryty w nim skarb koronny. Ponieważ niczego nie znaleźli podpalili zamek opuszczając go. Chociaż został odbudowany ze zniszczeń wojennych i był zamieszkany nigdy nie odzyskał dawnego blasku. Na początku XVIII wieku Tenczyn poprzez małżeństwo przechodzi w ręce Sieniawskich. Potem jego kolejnymi właścicielami są Czartoryscy. W roku 1768 w skutek uderzenia pioruna większość pomieszczeń mieszkalnych spłonęła. Od tego momentu niezamieszkany szybko popada w ruinę. W 1816 właścicielami zamkowych ruin zostają Potoccy. W ich rękach Tenczyn pozostaje do roku 1939…
