Podczas drugiej wojny światowej, w 1940 r. Niemcy utworzyli pierwszy obóz pracy przymusowej w obrębie współczesnego Kędzierzyna-Koźla. Kompleks obozów pracy dzielił się na dwie zasadnicze części: Blechhammer północ i Blechhammer południe. W kompleksie północnym, znajdującym się w rejonie współczesnych dzielnic Blachownia i Sławięcice, więźniowie pracowali przy budowie fabryki benzyny syntetycznej Oberschlesische Hydrierwerke AG. Natomiast w kompleksie południowym, znajdującym się w regionie współczesnej dzielnicy Azoty i wioski Grabówka, więźniowie pracowali przy budowie fabryki benzyny syntetycznej I.G. Farbenindustrie A.G. Podobóz był położony przy drodze prowadzącej do dworca kolejowego z centrum Sławięcic, w odległości 2,5 km na południowy wschód od Blachowni Śląskiej. Od strony wschodniej i zachodniej otaczał go las, od południa przylegał do bocznicy kolejowej zakładów chemicznych w Blachowni, natomiast od północy sąsiadował z barakami SS. Cały teren obozu o powierzchni 4 hektarów otoczony był wysokim na 4 metry murem betonowym. W górnej części ogrodzenia rozciągnięty był drut kolczasty, przez który płynął prąd elektryczny, oraz znajdowała się instalacja oświetleniowa.Wzdłuż wewnętrznej strony ogrodzenia stały betonowe wieże strażnicze a na zewnątrz muru betonowe bunkry, będące schronami przeciwlotniczymi. W obrębie ogrodzenia mieściło się około 25 drewnianych baraków mieszkalnych i szpitalnych oraz baraki – ustępy, umywalnie, warsztaty i podziemne magazyny.
