Kołobrzeg jest miastem o ponad tysiącletniej historii, jednak jego położenie ulegało zmianie i pierwotna osada leżała mniej więcej około czterech kilometrów w głąb lądu od dzisiejszej lokalizacji Kołobrzegu, czyli od ujścia Parsęty do Morza Bałtyckiego. Naturalne bogactwo tego terenu, czyli solanka sprawiło, że w X wieku założono tu miasto, którego mieszkańcy trudnili się głównie warzeniem soli a także kupiectwem. W 1000 roku Bolesław Chrobry założył biskupstwo podległe arcybiskupowi gnieźnieńskiemu.
Bazylika Konkatedralna – Staraniem Bolesława Chrobrego w Kołobrzegu założone zostało biskupstwo, 120 lat później Święty Otton z Bambergu odwiedza stary Kołobrzeg i wznosi kościół pod wezwaniem najświętszej Maryi Panny. W latach następnych na miejscu kościoła drewnianego zostaje zbudowana świątynia murowana, która staje się siedzibą kapituły jako kolegiata. Kolejne sto lat mija kiedy Księżna Mirosława, wdowa po księciu pomorskim Bogusławie II, ufundowała i nadała klasztorowi benedyktynów w Mogilnie kościół św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty. Świątynia została ulokowana na skraju północnego podgrodzia starego miasta w Kołobrzegu. Tym razem dwadzieścia parę lat upływa i jest lokacja nowego Kołobrzegu na prawie lubeckim, rozpoczęcie budowy nowego kościoła pw. św. Mikołaja. 80 lat minęło kościół się rozrósł, a chciwy Biskup kamieński Fryderyk von Eickstedt odebrał klasztorowi benedyktynów z Mogilna patronat nad kościołem, włączając go do dóbr biskupich.
W drugiej poł. XIV W. kolegiata staje się kościołem ewangelickim (świątynią luterańską). Początkowo Pomorskiego Kościoła Ewangelickiego, od 1817 roku Pruskiego Kościoła Unijnego. Od XVII do XX wieku kościół był wielokrotnie niszczony przez działania wojenne. W 1945 roku podczas walk o Twierdzę Kołobrzeg, świątynia stanowiła ważny punkt obrony miasta. Została zburzona przez ostrzał artylerii radzieckiej.
Po II wojnie światowej ruiny kościoła początkowo zamierzono rozebrać. W 1957 roku przekazano go jednak kościołowi katolickiemu i rozpoczęto odbudowę. W latach 60-tych XX wieku na mocy decyzji władz PRL w nieodbudowanej części świątyni urządzono Muzeum Oręża Polskiego i w nawie głównej eksponowano ciężki sprzęt wojskowy z czasów wojny. W 1974 r. cała świątynia została oddana jako miejsce kultu. W 1972 roku kościół Mariacki w Kołobrzegu ustanowiono konkatedrą diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. W 1979 roku przywrócono świątyni funkcję kolegiaty.
Kołobrzeski Ratusz – zbudowany w latach 1829–1832 w stylu neogotyckim na miejscu średniowiecznego ratusza zburzonego w 1807 roku podczas oblężenia miasta. W 1945 roku podczas bitwy o Kołobrzeg, mimo bombardowania śródmieścia miasta, nie został zniszczony. Po II wojnie światowej w budynku mieściły się różne instytucje. Budynek przypomina wyglądem średniowieczny zamek obronny. Udekorowany jest wieżyczkami i blankowaniem. Pośrodku główna wieża z zegarem, herbami Kołobrzegu i Polski.
Budynek Poczty Polskiej – neogotyckiego budynek powstał w latach 1883-84. W czasach niemieckiego Kołobrzegu był siedzibą Cesarskiego Urzędu Pocztowego.
Lapidarium niemieckie – „Ku pamięci niemieckich mieszkańców Kołobrzegu pochowanych na dawnych cmentarzach naszego miasta, Mieszkańcy Kołobrzegu”. W miejscu obecnego lapidarium istniał od 1881 roku niemiecki cmentarz komunalny (dawny cmentarz ewangelicki), który ostatecznie został zlikwidowany w 1970 roku. Pochówki nie odbywały się tu jednak już od pierwszych lat powojennych. Częściowo zniszczony w wyniku działań wojennych cmentarz uległ dewastacji i zaniedbaniu.
Bindaż grabowy – Kołobrzeski Bindaż Grabowy to jeden z najcenniejszych w Polsce obiektów klasycznej sztuki ogrodowej. Aby szpaler drzew uzyskał odpowiedni kształt z charakterystycznym sklepieniem na górze graby były odpowiednio przycinane i wzmacniane specjalną kratownicą. Charakterystyczny szereg łuków obok siebie został rozpowszechniony w ogrodach okresu baroku.
Słowo bindaż z niemieckiego oznacza łączyć, wiązać dlatego tak bardzo upodobali sobie to miejsce zakochani. Bindaż powstał na przełomie XIX wieku, to właśnie wtedy miasto Kołobrzeg zmieniało swój charakter z militarno – handlowego na uzdrowiskowy. W okresie powojennym bindaż nie był pielęgnowany i nikt się nim nie opiekował. Dopiero na przełomie 1999 i 2000 roku opiekę nad bindażem przejął prof. Ryszard Siwiecki – polski botanik i dendrolog. Profesor przeprowadził niezbędne ekspertyzy i wyznaczył kierunki dotyczące renowacji i pielęgnacji bindażu.
Aktualnie bindaż posiada 130 m długości i jest w doskonałej kondycji, dzięki rewitalizacji Profesora Siweckiego możemy zauważyć dużo młodszych grabów wplecionych w historyczne już drzewa. Cały bindaż obecnie posiada 277 drzew, z czego 101 to stare osobniki a 176 to młode drzewa.
I największa atrakcja, plaża.
