Działo samobieżne ASU-85
Skonstruowane dla potrzeb wojsk powietrzno – desantowych Związku Radzieckiego w 1958 roku. Podczas II wojny światowej przeprowadzono kilka dużych operacji z użyciem oddziałów spadochroniarzy, które wykazały potrzebę wsparcia lądujących oddziałów bronią ciężką. Na początku lat 50.-tych XX wieku w ZSRR skonstruowano działo samobieżne ASU – 57, masa pojazdu wynosiła 3,5 tony co pozwalało na desantowanie z samolotu za pomocą spadochronów. Powstałe kilka lata później ASU – 85 ważył 15,5 ton. Desant z użyciem spadochronów był niemożliwy z powodów technicznych. Zakładano, że oddziały desantowe zdobędą lotnisku na którym wylądują samoloty AN-12 i An-22 z ASU – 85
W Polsce ASU – 85 pojawiło się w roku 1965, kiedy to na manewry “Burza Październikowa” dostarczono 12 dział. Otrzymała je 6 Pomorska Dywizja Powietrznodesantowa .Po raz pierwszy oficjalnie ASU – 85 zaprezentowano na defiladzie z okazji 1000-lecia państwa polskiego. Użytkowanie ASU – 85 w Wojsku Polskim trwało do roku 1976 r. kiedy to wraz z wycofaniem działa nastąpiło rozwiązanie 35 Dywizjonu Artylerii Samobieżnej.
Kołowy transporter opancerzony BTR-60PB
Był to pierwszy seryjnie produkowany Kołowy Transporter Opancerzony na świcie, posiadając możliwość pokonywania przeszkód wodnych z marszu, bez specjalnego przygotowania. Ta konstrukcja bojowa, oparta na podwoziu ośmiokołowym, został zbudowana dla Motopiechoty Armii Radzieckiej.
Pojazd posiadał wszystkie cztery osie pędne, napędzane poprzez zastosowanie dwóch silników benzynowych 6-cylindrowych GAZ-49B, każdy o mocy 90 KM. Dzięki zastosowaniu osobnych dla każdego z silników skrzyń przekładniowych i rozdzielczych, możliwa była jazda i kierowanie pojazdem, nawet gdyby doszło do awarii jednego z zespołów napędowych. Prawy silnik napędzał pierwszą oraz trzecią oś, natomiast lewy drugą i czwartą oś.
Gąsienicowy pływający transporter opancerzony OT-64 TOPAS
Podczas II wojny światowej na wyposażeniu wojsk desantowo – przeprawowych znajdowały się lekkie i średnie pojazdy amfibijne. Jednakże były to pojazdy nieuzbrojone i nieopancerzone, które wykorzystano jedynie do zabezpieczenia forsowania lub przepraw przez przeszkody wodne. Na wyposażeniu Wojska Polskiego były transportery opancerzone TOPAS, sprzęt mocno specyficzny, dedykowany bowiem jedynie dla sił piechoty morskiej, sławnych polskich „Błękitnych Beretów”, dlatego też wozy te znajdowały się na wyposażeniu tylko jednej polskiej dywizji.
Czołg średni T-55A
Czołg powstał przez modernizację czołgu T-54, w którym zwiększono zapas przewożonej amunicji armatniej i paliwa, zastosowano silnik o większej mocy, wprowadzono system ochrony przed bronią masowego rażenia i termiczną aparaturę dymotwórczą oraz zmodernizowano nocne przyrządy obserwacyjno – celownicze. Czołg T-55 przyjęto do uzbrojenia armii radzieckiej w 1958 roku i produkowano przez cztery lata. W 1962 roku wprowadzono do wojsk zmodernizowaną jego wersję oznaczoną T-55A, w której zastosowano wykładziny antyradiacyjne, chroniące załogę przed promieniowaniem przenikliwym. W toku produkcji i eksploatacji, w czołgach T-55 i T-55A dokonano licznych zmian. Czołgi obu wersji były produkowane w byłym Związku Radzieckim, byłej Czechosłowacji oraz w Polsce.
Opancerzony samochód rozpoznawczy FUG D-442
Na początku lat 60.-tych XX wieku konstruktorzy węgierscy opracowali własny model wielozadaniowego opancerzonego samochodu rozpoznawczego. punktem wyjścia był radziecki BRDM, jednakże wprowadzono w nim wiele zmian, które miały na celu wprowadzenie całkowicie nowej konstrukcji. Podobnie jak w BRDM, FUG był pojazdem pływającym. FUG nie posiadał stałego uzbrojenia pokładowego. Załoga wozu mogła prowadzić ogień z broni osobistej poprzez sześć otworów strzelniczych z wnętrza pojazdu. Przewidziano jednak uchwyt zewnętrzny do zamontowania karabinu maszynowego. Aby jednak prowadzić z niego ognień, załoga musiała otworzyć przedział bojowy.
Wóz zabezpieczenia technicznego WPT-34
Wóz zabezpieczenia technicznego, który był budowany w Polsce na podwoziach czołgów średnich T-34-85 oraz wycofywanych z użytku dział samobieżnych Su-85M oraz Su-100. Wozy te służyły przede wszystkim do holowania unieruchomionych lub poważnie uszkodzonych pojazdów pancernych, dokonywania napraw i remontów czołgów w warunkach polowych w tym celu został bogato wyposażony w narzędzia w i oprzyrządowanie specjalistyczne. Dźwig umożliwiał podnoszenie ciężarów o wadze do 1 tony, co wystarczało w zupełności do wymiany uszkodzonego silnika czołgu. Skrzynia ładunkowa pozwalała przewozić ponad dwie tony części zamiennych. W jego wnętrzu można było bezpiecznie udzielić pomocy rannemu, wstawiając do środka nosze po otwarciu bocznego włazu, to rozwiązanie zastosowano w późniejszej konstrukcji WZT-2.
Samochód terenowy UAZ 469B
To dzisiaj legendarny wojskowy samochód terenowy. W Polsce posiada on wielkie grono wielbicieli, choć oczywiście ówcześnie nie była to konstrukcja, którą można byłoby uważać za szczególnie nowatorską, ani odznaczającą się wyśrubowanymi parametrami technicznymi. Jeszcze tak niedawno UAZ-y były stałym widokiem na poligonowych manewrach. W 1941 roku do Uljanowska zostało przewiezione całe oprzyrządowanie, pochodzące z fabryki samochodów ZiS, pochodzące z ewakuowanej Moskwy przed nadciągającymi wojskami niemieckimi. Z początkiem 1942 roku rozpoczęto produkcję samochodów ciężarowych ZiS-5W. Po zakończeniu II Wojny Światowej, pierwszym pojazdem który był produkowany w fabryce UAZ-a, była półtoratonowa ciężarówka terenowa zakładów GAZ-MM. Od 1954 roku produkowano samochody terenowe GAZ 69, które były oznaczone jako UAZ-69. W 1958 roku rozpoczęto produkcję lekkich samochodów terenowo oraz dostawczych w wersji UAZ-450, a następnie od 1965 roku bardzo popularnych lekkich samochodów osobowo – ciężarowych UAZ-452, które są produkowane w kilkoma wprowadzonymi w ciągu następnych lat zmianami w konstrukcji do dzisiaj. Samochód terenowy UAZ-469 miał zastąpić produkowany już prawie od dwudziestu lat samochód GAZ-69. Opracowywanie nowej maszyny rozpoczęto na początku 1961 roku, a w 1962 roku powstał pierwszy prototyp nowego wozu UAZ-469.
Opancerzony samochód rozpoznawczo patrolowy BRDM 2
Konstrukcja oraz produkcja radziecka, pojazd w razie potrzeby może zostać użyty jako amfibia w działaniach desantowych. Jest to zmodernizowana wersja wcześniejszego modelu znanego pod symbolem BRDM.
Do napędu zastosowano ośmiocylindrowy silnik bęzynowy w układzie V, chłodzony cieczą GAZ 41. Rozwija on moc 140 KM. W układzie przeniesienia napędu zastosowano skrzynię biegów cztery biegi do przodu, jeden wsteczny, dwubiegową skrzynię redukcyjną, skrzynię rozdzielczą oraz samoblokujące mechanizmy różnicowe osi. W stropie przedziału napędowego umieszczono wloty powietrza do silnika oraz klapy obsługowe. Układ jezdny BRDM 2 stanowi bardzo ciekawą konstrukcję. Samochód zbudowano w układzie napędowym 4×4. Dodatkowo do przekraczania bardzo trudnego terenu zamontowano cztery dodatkowe koła. Koła te są zawieszone na wahaczach i podczas codziennej eksploatacji schowane pod bocznymi ścianami nadwozia pomiędzy dwiema głównymi osiami. W trudnym terenie kierowca opuszcza je za pomocą mechanicznego układu. Koła te są napędzane przy pomocy przekładni łańcuchowej. Samochód pancerny BRDM 2 jest pojazdem pływającym. Napęd na wodzie zapewnia pędnik umieszczony w tylnej części kadłuba, w osi pojazdu. Przed wjazdem do wody podnoszony jest falochron z przodu nadwozia.
Transporter opancerzony BTR-152W1
Prace nad projektem pojazdu rozpoczęto w 1946 w zakładach ZiS, pod oznaczeniem fabrycznym ZiS-152. Wykorzystano podzespoły nowo skonstruowanego terenowego samochodu ciężarowego ZiS-151, produkowanego w latach 1947–1957.
Transporter BTR-152 miał napęd na wszystkie koła, układ napędowy 6×6, z pojedynczymi kołami zapewniającymi lepsze własności terenowe, zamiast tylnych kół bliźniaczych, było to najistotniejszą modyfikacją w stosunku do ciężarówki ZiS-151. Samonośne nadwozie było spawane z płyt pancernych. Transporter miał drzwi po obu bokach przedziału kierowania oraz podwójne drzwi dla desantu w tylnej płycie. Chłodnica silnika, umieszczona z przodu, była osłonięta poziomą żaluzją pancerną, otwieraną zdalnie. Przed kierowcą i dowódcą znajdowały się okna, zakrywane pancernymi klapami z przyrządami obserwacyjnymi ze szkła pancernego tripleks. Transporter w wersji podstawowej mógł przewozić 17 żołnierzy, oprócz kierowcy i dowódcy.
Transporter opancerzony Skot 2AP
Kołowy, czteroosiowy transporter opancerzony opracowany w Czechosłowacji pod koniec lat 50. XX w. Do jego budowy wykorzystano podzespoły samochodu ciężarowego Tatra T-138 oraz prototypowego terenowego samochodu ciężarowego S-360 będącego następcą znanej ciężarówki Praga V3S. W 1961 zbudowano kilka prototypów oznaczonych jako Praga S-260. Wprowadzony w 1963 roku na uzbrojenie Wojska Polskiego jako SKOT i armii czechosłowackiej jako OT-64, pod tym drugim oznaczeniem znany na świecie.
Zacznijmy od początku.
Brak możliwości zakupu nowocześniejszego wozu niż BTR-152 spowodował, że w Polsce podjęto prace nad własnymi konstrukcjami, z których najbardziej obiecującym rozwiązaniem był kołowy transporter opancerzony TK-30, opracowany przez zespół naukowców z Politechniki Gdańskiej. Do połowy 1960 roku opracowano projekt wstępny transportera opancerzonego 8×8, który przewidywał zastosowanie w nim: planetarnej skrzyni biegów, zawieszenia hydro-pneumatycznego oraz centralnego systemu regulacji ciśnienia w ogumieniu. Pojazd miał przewozić 12 żołnierzy. Niestety okazało się, że jego opracowanie będzie jednak wymagało zbyt dużych nakładów finansowych, przekraczających możliwości budżetowe państwa. Pojawił się w tym czasie w Czechosłowacji prototyp transportera opancerzonego SKOT i oferta jego licencyjnej produkcji w Polsce, czego rezultatem było porozumienie o jego wspólnej produkcji.
Dodaj komentarz