40 mm armata przeciwlotnicza Bofors
Szeroko rozpowszechniona na świecie i używana na platformach morskich i lądowych niemal przez niemal wszystkie strony walczące w II wojnie światowej, a także do czasów współczesnych. Podczas działań bojowych w tym konflikcie działo 40 mm Boforsa postrzegane było jako najlepsze w swojej klasie na świecie. licencję na produkcję zakupiła m.in.Polska.
W naszym kraju podczas produkcji dokonano modyfikacji armat, przez wprowadzenie lżejszego łoża, co skutkowało powstaniem działa 40 mm Bofors wz. 36 – które zostało później zaadaptowane przez Wielką Brytanię. Armata podlegała stałemu rozwojowi łoża oraz systemu celowniczego, zwłaszcza w wielu wariantach i modelach morskich, samo jednak działo nie podlegało większym zmianom.
Jako pierwsza zakupiła 40 mm działa Bofors polska Marynarka Wojenna.
12,7 mm dwulufowy wkm wz. 38/46 DSZKM – 2
Od końca lat 40 uzbrojenie małych okrętów patrolowych, trałowców bazowych, ścigaczy okrętów podwodnych, dozorowców, kutrów torpedowych oraz kutrów Wojsk Ochrony Pogranicza. Ostatnie takie wkm wycofano w 1991 r. likwidując ORP TUR.
Wielkokalibrowy karabin maszynowy DSzK obr./wz. 38 znajdował się w uzbrojeniu armii radzieckiej przez cały okres II Wojny Światowej. Służył głównie do obrony przeciwlotniczej. Występował w pododdziałach piechoty na podstawie kołowo-trójnożnej (kołowej, rozkładanej na trójnożną). Często był ustawiany na skrzyniach ciężarówek jako „samobieżny”. Montowany był na wieżach czołgów ciężkich IS-2 i IS-3, a także ciężkich dział samobieżnych ISU-122 i ISU-152. W 1943 znalazł się w uzbrojeniu Wojska Polskiego okresu PRL-u. Wielkokalibrowe karabiny maszynowy DSzK obr./wz. 38 pozostały w uzbrojeniu również po zakończeniu wojny. Początkowo był podstawowym typem wielkokalibrowego karabinu maszynowego w armiach Układu Warszawskiego. Stosowany był też w innych państwach zaopatrywanych w uzbrojenie przez ZSRR. Stał się drugim co do popularności na świecie systemem wkm-u po amerykańskim Browning M2.
20 mm działko przeciwlotnicze Oerlikon
Automatyczne działko przeciwlotnicze kalibru 20mm. Zaprojektowane zarówno do użytku na lądzie oraz okrętach jak również jako uzbrojenie pokładowe samolotów.
Konstrukcja została opracowana na bazie pierwszowojennego działka Beckera również o kalibrze 20mm. W latach 30. XX wieku konstrukcja ta został ulepszona i powstało nowe działko Orliekon 20mm z czasem oznaczana jako wersja FF (Flügel Fest – montowane w skrzydłach). Działko strzelało kilkoma rodzajami pocisku 20mm z czasem opracowano wersje rozwojowe FF S i FF L. Działko było wykorzystywane w różnych wersjach zarówno przez wojska lądowe, jak i Kriegsmarine i Lufftwaffe. Działka te montowane były w wersjach jedno i dwulufowych na podstawach fortecznych kołowych jak również montowane były w samolotach oraz na okrętach. Działko to było produkowane na licencji w Japonii a także zostało skopiowane przez Wielką Brytanię i USA gdzie było używane przede wszystkim na okrętach jako broń przeciwlotnicza. Od roku 1944 były zastępowane jako uzbrojenie pokładowe samolotów przez działka Mauser MG 151/15 oraz Mauser MG 151/20.
Zdwojony wkm colt – browning m2
Amerykański wielkokalibrowy karabin maszynowy kal. 12,7 mm. Armia amerykańska rozpoczęła swój udział w I wojnie światowej prawie bez karabinów maszynowych, w tym także wielkokalibrowych. Aby temu zaradzić postanowiono przebudować ckm Browning M1917. Chodziło tu głównie o powiększenie kalibru broni do ok. 13 mm. Podążono tu śladem Niemców, którzy w ten sposób postąpili z km Maxim. Mimo braku zamówień firma Colt wyprodukowała pewną liczbę karabinów. Występowały one w wersji lądowej, chłodzone wodą i lotniczej, chłodzone powietrzem) Wtedy swoje zainteresowanie konstrukcją wyraziły marynarka wojenna i lotnictwo. Marynarka wojenna przyjęła do uzbrojenia udoskonaloną wersję M1924 chłodzoną wodą, a lotnictwo chłodzony powietrzem wkm M1921. Używany jest do wielu zadań, między innymi jako:
– broń wsparcia piechoty
– karabin przeciwlotniczy na okrętach zazwyczaj sprzężony podwójnie, jeden z karabinów ma taśmę podawaną z lewej strony, a drugi z prawej
– główne lub pomocnicze uzbrojenie w różnego typu transporterach opancerzonych
– jako karabin maszynowy na wieżach czołgów
uzbrojenie amerykańskich samolotów z okresu II wojny światowej B-17 Latająca Forteca, a także F-86 Sabre z czasów wojny koreańskiej
– lekka odmiana GAU-16 używana jest jako uzbrojenie montowane w drzwiach niektórych śmigłowców.
Poczwórnie sprzężona armata przeciwlotnicza z trałowca ORP “Czajka” – Flakverling 38
W 1930 roku do uzbrojenia armii niemieckiej trafiła armata przeciwlotnicza 2 cm FlaK 30. W 1940 roku do uzbrojenia wprowadzono udoskonaloną wersję tej broni, oznaczoną jako FlaK 38, cechującą się większą niezawodnością i szybkostrzelnością.Dalsze zwiększenie szybkostrzelności broni przeciwlotniczej osiągnięto łącząc cztery armaty automatyczne, które otrzymało desygnatę 2 cm Flakvierling 38.
Nowe działo, poza wersją holowaną, było także używane jako uzbrojenie dział samobieżnych Sd.Kfz. 7/1, Möbelwagen i Wirbelwind oraz jako uzbrojenie pociągów pancernych typów BP-42 i BP-44 (Panzertriebwagen 16).
ZPU-2 – 14,5 mm podwójnie sprzężony wielkokalibrowy karabin przeciwlotniczy
14,5 mm ZPU-2 produkcji ZSRR jest przeznaczony do osłony przeciwlotniczej pododdziałów przed atakami lotnictwa lecącymi z małą prędkością do ok. 600 km/h na wysokości do 1400 m oraz do zwalczania celów lekko opancerzonych. Do osłony wojsk w marszu zestaw umieszczano się na skrzyni samochodów ciężarowych, np. Star 660, Star 266 lub Robur. WKM posiadał lufy szybkowymienne, amunicja podawana była z taśmy. Wyposażony w celownik typu wektorowego z przeziernikiem kolimatorowym oraz celownik optyczny. Używany przez Wojsko Polskie pod nazwą PKMZ- 2.
Dodaj komentarz