Zespół pałacowo – ogrodowy w Warszawie założony w XVIII wieku przez Stanisława Augusta Poniatowskiego. Od 1960 siedziba Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie.
Pałac Belwederski – teren na którym znajduje się obecny Belweder, jest położony na najwyższym około 25 m środkowym odcinku skarpy warszawskiej. W średniowieczu należał on do książąt mazowieckich, którzy ofiarowali go zakonowi augustianów. Prawdopodobnie tam od 1533 znajdowała się willa królowej Bony.
Dzieje tego miejsca były bujne, wielokrotnie nieruchomość zmieniała właściciela…
Ten Klasycystyczny pałac powstał w latach 1819–1822 według projektu Jakuba Kubickiego w miejscu pałacu barokowego wzniesionego według projektu Jakuba Fontany.
W latach 1918–1922 siedziba Naczelnika Państwa, w latach 1922–1926 i 1945–1952 prezydenta Rzeczypospolitej, w latach 1952–1989 przewodniczącego Rady Państwa, a w latach 1989–1993 prezydenta PRL.
Świątynia Sybilli – zwaną początkowo Grecką lub Świątynią Diany, wzniesiono na tyłach Belwederu, w pobliżu Stawu Belwederskiego. Powstała w 1822 r., była wzorowana na świątyniach starożytnych, zwłaszcza rzymskiej świątyni w Armenia z I wieku.
Pomalowana na biało Świątynia Sybilli wykonana jest wyłącznie z drewna.
Biały domek – Niewielki budynek o charakterze willi jest unikatowym w polskiej skali zabytkiem XVIII -wiecznej architektury rezydencjonalnej. Był pierwszą budowlą na terenie Łazienek Królewskich wzniesioną od podstaw na zlecenie Stanisława Augusta.
Wodozbiór – budynek był przeznaczony na zbiornik wody, jednak znajdowały się w nim także pomieszczenia mieszkalne otwierające się na niewielki dziedziniec. Dawniej w miejscu, w którym stoi, gromadzono wodę spływającą z okolicznych źródeł i drewnianymi rurami odprowadzano ją do fontanny oraz łaźni. Jego architektoniczna obudowa w formie walca powstała w 1777. Na dziedzińcu znajdowała się studnia, z której woda wypływała do kanału odprowadzającego ją do północnego stawu.
Królewska Galeria Rzeźb – Stanisław August sprowadzał z zagranicy, głównie z Włoch, rzeźbiarzy, do dekoracji królewskich siedzib, Zamku Królewskiego i letniej rezydencji w Łazienkach Królewskich, gdzie znajdowało się też wiele rzeźb z Włoch i Francji. Monarcha planował utworzenie szkoły artystycznej mającej kształcić miejscową młodzież w sztukach pięknych, której zaczątkiem w dziedzinie rzeźby była pracownia rzeźbiarska funkcjonująca na Zamku Królewskim, ale abdykacja króla w 1795 r. spowodowała likwidację wystawy zamkowe, jak i całego rozwijającego się za jego rządów warszawskiego ośrodka rzeźbiarskiego.
Pałac na Wodzie – zadanie było trudne ze względu na położenie dóbr Lubomirskich. Była to wyspa wśród kanałów z widokiem na zamek ujazdowski, czyli centralną część siedziby warszawskiej. Samą Łazienkę Tylman połączył z przyległym zwierzyńcem, w średniowieczu cały teren był miejscem polowań książąt mazowieckich. Budynek nazywany Łazienką, bowiem marszałek faktycznie zbudował pokój kąpielowy z dwiema wannami cynowymi wpuszczonymi w ziemię, do których doprowadzano wodę z kotła stojącego w innymi pomieszczeniu.
Cały kompleks ujazdowski przeszedł na własność króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1764 roku. Król postanowił wznieść nowe pawilony, kolejno powstawały:
– pałac Myślewicki
– Biały Domek
a następnie przebudowano Łazienkę, która stała się ostatecznie pałacem Na Wodzie. Niewielki staw i kanały z czasów Lubomirskiego w wyniku prac melioracyjnych przekopano i zmieniono na dwa duże stawy okalające wyspę z pałacem i łączące się ze sobą niewielkimi kanałami.
Południowy staw otrzymał nierówną linię brzegową z wystającą kępą, na której wzniesiono Amfiteatr wzorowany na amfiteatrze w Herkulanum niedaleko Pompei. Scena powstała na sztucznej wyspie i została otoczona sztucznymi ruinami oraz rzeźbami o tematyce mitologicznej. Tuż po przebudowie teatr został udostępniony publiczności.
Sam pałac Na Wodzie leży na sztucznej wyspie, nad dużym stawem, z lądem łączą go dwa kolumnowe mosty zbudowane od wschodu i od zachodu.Przebudowa pawilonu z budynku łaźni na letnią rezydencję króla była czasochłonna, trwała bowiem prawie dwadzieścia lat. Budynek jest dwukondygnacyjny z dostępem do wody poprzez schody. Król mieszkał w Łazienkach Królewskich od maja do września zajmując pałac. Jego rodzina przebywała w Białym Domku, zaś urzędnicy dworscy zajmowali pałac Myślewicki.
Po śmierci Stanisława Augusta Poniatowskiego Łazienki przeszły na własność brata króla, Józefa. Późniejsi właściciele kontynuowali prace budowlane i ogrodowe. Powstawały kolejne budynki, jak Świątynia Sybilli, Koszary, czy Pomarańczarnia, rozbudowywano ogród. Podczas drugiej wojny światowej Łazienki mocno ucierpiały. Wojska niemieckie oblały wnętrza pałacu benzyną i podpalili, w wyniku pożaru ucierpiały także Nowa Pomarańczarnia, Biały Domek, Ermitaż i Stara Kordegarda. Zniszczono także wiele pomników i drzew w parku.
Pałac Myślewicki – nazwa pochodzi od pobliskiej, nieistniejącej obecnie, wsi Myślewice. Początkowo mieszkali w nim dworzanie królewscy, później przejął go książę Józef Poniatowski.
W okresie międzywojennym był zajmowany przez komendanta Warszawy Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego, a potem wicepremiera Eugeniusza Kwiatkowskiego. Pałac przetrwał II wojnę światową.
Wydział Architektury Zabytkowej Biura Odbudowy Stolicy urządził w nim magazyn mebli i detali architektonicznych.
Po tym czasie Pałac pozostał budynkiem rządowym. W budynku mieściły się apartamenty gościnne Urzędu Rady Ministrów.
