Fort XI zbudowano w latach 1877-188, 1jako standardowy fort artyleryjski główny. Jest to jeden z najstarszych fortów artyleryjskich wchodzących w skład Twierdzy Toruń. Obiekt miał stanowić umocniony punkt oporu na lewobrzeżnej linii obrony miasta Torunia, ogień mógł docierać do Cierpic, Nieszawki i Gniewkowa. Posiadał 20 dział położonych na otwartych stanowiskach ze schronami obsługi. Był otoczony suchą fosą oraz obwałowaniami ziemnymi i dobrze zamaskowany w terenie. Fortu miała bronić załoga złożona z około 650 artylerzystów i jednego batalionu piechoty.
W czasie modernizacji fortu w 1894 r. przykryto sklepienia nad koszarami metrową warstwą betonu, podwyższono wały, by obiekt był odporny na pociski kalibru 150 mm. W 1911 r. otoczono całość drutem kolczastym.W momencie włączenia Torunia do Polski, opuszczająca armia pruska zabrała ze sobą całość mechanicznego wyposażenia fortu i zniszczyła kable telefoniczne i telegraficzne.
Do roku 1922 obiekt stał pusty. Następnie przejęło go Wojsko Polskie, które po powierzchownym remoncie wykorzystywało go jako czasowe kwatery dla wojska, przede wszystkim artylerzystów.
W czasie II wojny światowej w forcie przetrzymywani byli jeńcy Stalagu XXA, którzy pracowali przymusowo przy rozbudowie dworca Toruń Kluczyki.
Po demilitaryzacji i przejęciu przez administrację cywilną w 1960 r. Fosa nasady obu skrzydeł została całkowicie zabudowana.
Fort służył jako magazyn Polmozbytu, następnie w 2000 r. stał się własnością prywatną. Od tego momentu rozpoczął się szybki proces dewastacji.
