Lotnicze światło naziemne pomocne w nocnej nawigacji lotniczej. Latarnie lotnicze miały najczęściej formę niezbyt wysokich wież stalowych z umieszczonym na szczycie źródłem światła. Latarnie emitowały światło stałe lub przerywane.
W połowie lat dwudziestych XX wieku, została założona przez Niemców Deutsche Lufthansa, która zajęła się przewozami pasażerskimi. Linia Berlin – Gleiwitz cieszyła się dużym powodzeniem dlatego postanowiono uruchomić dodatkowe loty nocne. Radiolokacja była w tym czasie dopiero na początkowym etapie rozwoju i pomoce nawigacyjne były pilotom niedostępne. Jedynie większe lotniska miały aparaty radiotelegraficzne. W czasie lotu piloci liczyli głównie na swój wzrok i doświadczenie. W celu poprawy bezpieczeństwa ludzi i maszyn podjęto decyzję o budowie systemu, który miał pomóc w trudnej nocnej nawigacji. Ustawione co 25 – 30 kilometrów latarnie lotnicze, zapalane o określonej porze, tworzyły świetlny szlak prowadzący pilotów z lotniska na lotnisko. W wyniku rozwoju radiolokacji i natężenia ruchu lotniczego wieże zaczęły tracić na znaczeniu, część popadła w ruinę, po innych pozostały fundamenty.
Latarnia lotnicza w Dolnej jest konstrukcją metalową wzniesioną na betonowym fundamencie. Na szczycie kratownicowej wieży, był zamontowany obrotowy, zasilany elektrycznie reflektor.
