Myślicie że w Międzyrzeckim Rejonie Umocnionym ciekawe są tylko bunkry i podziemne korytarze to się mylicie. Z początkiem lat 30, przy okazji budowy linii zapór, czyli Linii Niesłysz – Obra, przystąpiono do prac hydrotechnicznych, zaczęły powstawać różnego rodzaju przeszkody wykorzystujące warunki geograficzne. Na północy i południu teren sprzyjał tego rodzaju projektom. Zaczęto od regulacji rzeki Ołobok, która wypływa z jeziora Niesłysz i wpada do Odry pomiędzy Bródkami i Nietkowicami, gdzie po drugiej stronie rzeki Odry przebiega Linia Środkowej Odry – Oderstellung.
Wiele jezior, rzeczek i strumieni z jednej strony pozwalało na dosyć łatwe wykorzystanie ich w trakcie obrony, z drugiej strony utrudniało jednak kontratak. Dla zapewnienia szybkiej likwidacji przeprawy zastosowano rozwiązanie w postaci mostów fortecznych, obrotowych i przesuwnych. Bezpośrednio związane z obroną odcinków były kanały taktyczne, szerokie często na ponad 20m. Kanały umożliwiały też poniekąd tworzenie zalewów, które miały być główną zaporą dla nacierających wojsk. W 1934 r. przystąpiono do budowy, łącznie na Festungsfront im Oder-Warthe Bogen wybudowano wiele kilometrów kanałów i 10 mostów fortecznych.
Most chowany:
Ma około 20 metrów długości i waży kilkadziesiąt ton. .Przy pomocy odpowiedniej dźwigni, mógł go schować jeden żołnierz usuwając bolec blokujący koła podtrzymujące konstrukcję i most pod własnym ciężarem najpierw się przechylał i wjeżdżał do komory pod drogą. W mniejszych mostach dodatkowo stosowano przeciwwagę. By most podczas “nurkowania” pod drogą nie rozbił się o betonową ścianę, konstrukcję hamowała lina wyciągowa, gigantyczny hamulec hydrauliczny umieszczony pod ziemią i dwa wielkie bufory.
Most obrotowy:
Most w pozycji przejezdnej wspiera się na łożysku obrotowym i czterech rolkach na prowadnicach. Dla zachowania równowagi dłuższa ruchoma część mostu ma nawierzchnię drewnianą, a krótsza wykonana jest z betonu pokrytego asfaltem. Obrót mostu możliwy był za pomocą systemu przekładni i korb. Po obróceniu konstrukcji, “przekręceniu się w poprzek kanału”, ryglowano je do przyczółka stojącego na brzegu.
