Warowny zamek wzniesiony na polecenie króla Kazimierza Wielkiego po 1365 roku w okolicach miasta Koła. Zamek zabezpieczał drogę prowadzącą z Wielkopolski w kierunku Łęczycy przez dolinę Warty. Budowla znajduje się na sztucznym wzniesieniu w zakolu Warty.
Na kolskim zamku wielokrotnie przebywał król Władysław Jagiełło, prawdopodobnie w wyniku tych wizyt zapoczątkowany został zwyczaj odbywania się w Kole zjazdów generalnych szlachty wielkopolskiej, które często obradowały w obecności króla.
W latach 1476–1481 zamek był siedzibą księżnej sochaczewskiej Anny. W 1513 roku na zamku przebywał król Zygmunt Stary. Do 1577 roku na zamku rezydowali starostowie kolscy, którzy opuścili go jednak na rzecz Kościelca. Po opuszczeniu zamku przez starostów zaczął on popadać w ruinę.
W 1655 roku Erik Dahlbergh określał już na swoim planie kolski zamek jako castellum destructum. Za panowania Augusta III Sasa, Sejm darował ruiny zamku kolskim bernardynom, którzy użyli materiału z zamku do odbudowy zniszczonego kościoła, rozebrano wtedy najprawdopodobniej wieże mieszkalną.
W 1815 roku zamek wizytowany był przez Klemensa Kołaczkowskiego w celu ocenienia możliwości wykorzystania umocnień do celów militarnych.
