Poprzednikiem Kanału Górnonoteckiego był kanał, prowadzący wody Noteci w Dębinku do Kanału Bydgoskiego. Został zbudowany w 1774 r. i służył wyłącznie zaopatrywaniu w wodę najwyższej przegrody Kanału Bydgoskiego, między śluzą Osowa Góra i Józefinki.
Kanalizację górnej Noteci od jeziora Gopło do Kanału Bydgoskiego zaczęto realizować równocześnie z kanalizacją dolnej Brdy oraz regulacją Wisły na odcinku pruskim. Rozpoczęte w 1878 r. prace polegały na rozbudowie śluz i jazów dla statków o wyporności do 150 ton. Prowadzono je nie tylko na górnej Noteci, ale również na kanale zasilającym. Prace prowadzono przez cztery lata.
25 września 1882 r. otwarto skanalizowany szlak wodny, który liczył 105 km długości, z czego ponad 30 km przypadało na przekopy omijające kręte koryto rzeki. Zamknięto m.in. łożysko Noteci pod Leszczycą i poprowadzono nowe pomiędzy Leszczycami a Pakością. Kolejny kanał o długości 8,7 km przekopano na odcinku Oburznia – Dębinek na Bydgoskich Łąkach Nadnoteckich.
Cały szlak od Gopła wyposażono w osiem śluz, z czego trzy przypadały na kanał zasilający:
– Lisi Ogon
– Łochowo
– Dębinek Północny
5 na rzekę Noteć:
– Dębinek Południowy
– Frydrychowo
– Antoniewo
– Łabiszyn
– Pakość
Odcinek Noteci od Dębinka do Nakła pozostawiono w stanie naturalnym, nie planując dla niego funkcji żeglugowej. W latach późniejszych ze szlakiem wodnym górnej Noteci zostały połączone:
– jezioro Bronisławskie
oraz jeziora żnińskie:
– Kierzkowskie
– Ostrowieckie
– Foluskie
Śluza ogrodzona płotem, bardzo niemiła śluzowa – wredota jakich mało.
