Inicjatywę budowy w Szubinie zamku obronnego utożsamia się z osobą Sędziwoja z rodu Pałuków, który w latach 1372-1377 pełnił urząd generalnego starosty wielkopolskiego. Zamek powstał u schyłku rządów Kazimierza Wielkiego lub początków panowania Ludwika Węgierskiego. Zamek został usytuowany na niewielkim i trudno dostępnym wyniesieniu.Na południowych obrzeżach miasta wśród podmokłych łąk nad rzeką Gąsawką.
Po śmierci Sędziwoja Pałuka zamek przeszedł w ręce jego córek, a następnie w 1435 roku na skutek koligacji małżeńskich, stał się własnością Jana Czarnkowskiego herbu Nałęcz, po którym Szubin przejął jego syn, wojewoda poznański.
Po pożarze zamku w pierwszej połowie XVII wieku, stał się siedzibą Krzysztofa Opalińskiego i został przebudowany na nowożytną rezydencję, choć nowy właściciel nie przebywał w nim zbyt często. Ostatecznie dał go jako wiano córce Zofii, której mężem został Adam Konarzewski. Kolejne zmiany nastąpiły w XVIII stuleciu za czasów Macieja i Stanisława Mycielskich. Pod koniec XVIII i na początku XIX wieku budowla straciła na znaczeniu, popadła w ruinę i niestety została prawie całkowicie rozebrana.
Z powodu zniszczeń nie jest możliwe odtworzenie jego pierwotnej zabudowy. Jedyna droga do zamku wiodła sztucznie usypaną przez bagna groblą do bramy zlokalizowanej pośrodku północnej kurtyny.
