Nieczynne od kilku lat pod Opolskie wapienniki ulegają systematycznej dewastacji. Dotychczas nie dostrzeżono w nich unikatowych wartości kulturowych jako zabytków techniki. Wapienniki opolskie mają kształt ściętych stożków o przekroju kołowym lub wielokąta foremnego. Wykonane zostały jako masywne budowle wieżowe o kamiennych ścianach. Było około stu pieców do wypalania wapna w okolicach Opola, Gogolina i Strzelec Opolskich. Dzisiaj pozostałości po tym zagłębiu wapienniczym, stanowić mogą dużą atrakcję turystyczną.
Wapiennik to piece szybowe, przeznaczone do wypalania skał wapiennych, w celu uzyskania z nich wapna palonego.Piec rozgrzewano do temperatury 900–1000 °C najczęściej pozyskiwanym z pobliskich lasów drewnem lub węglem kamiennym. Wkład ładowany był od góry za pomocą prostych, drewnianych konstrukcji a w latach późniejszych dowożony na górę windami. Piec pracował w sposób ciągły. Otwór w górnej części szybu zasypywano na przemian warstwami kamienia wapiennego i węgla. Wsad obsuwając się w dół szybu pieca był podgrzewany ze strefy wypału, następnie węgiel ulegał zapaleniu, natomiast w strefie wypalania, gdzie temperatura dochodziła do 1200 °C, wapień ulegał rozkładowi. Szyb pieca wapiennego w swojej górnej części miał nadbudowany zwężający się komin z cegły, w celu uzyskania większego ciągu i szybszego przebiegu procesu wypalania. Ściany wapiennika wzmacniano dodatkowo grubymi, metalowymi prętami. Wypalany surowiec zsypywał się w dół szybu., wapno palone było wybierane przez dolny szyb jako gotowy produkt a wytworzony w procesie rozkładu dwutlenek węgla uchodził do atmosfery ze spalinami.
