Część systemu umocnień wschodniej granicy III Rzeszy, powiązana na południu z Międzyrzeckim Rejonem Umocnionym i z linią odrzańską, rozbudowaną na rubieży: Szczecinek, Wałcz, Tuczno, Gorzów Wielkopolski. W 1945 w pasie natarcia 1 Armii WP były trzy główne rubieże obronne. Pierwszą, nazywaną przez dowództwo niemieckie „Pommernstellung – d1” była najbardziej rozbudowana i przebiegała wzdłuż linii: Słupsk, Szczecinek, Krągi, Dudylany, Nadarzyce, zachodni brzeg jezior – Dobre, Zdbiczno, Smolno i Lubianka, dochodziła do Wałcza, stąd linia schronów biegła wzdłuż zachodniego brzegu Drawy do rygla na północnym brzegu Noteci. Na obszarze tym rozbudowano system żelbetowych i drewniano-ziemnych schronów wyposażonych w kopuły pancerne oraz uzbrojone w ciężkie karabiny maszynowe. Właściwą budowę tych umocnień Niemcy rozpoczęli w 1934, od 1944 rozbudowywano dodatkowe umocnienia zarówno betonowe, jak i ziemne. Schrony zostały połączone rowami ciągłymi i okopami, a poszczególne miejscowości przekształcone w punkty oporu. W lutym 1945 roku I armia Wojska Polskiego toczyła na Wale Pomorskim krwawe walki z hitlerowską obroną. Przełamanie jej, okupione stratą 17 tysięcy żołnierzy. W przepięknym krajobrazie, w śród lasów i jezior, pozostało wiele pamiątek tamtych dni. Druga rubież nazwana przez Niemców „Pommersche Seenstellung – d2” przebiegała od twierdzy Kołobrzeg przez Karlino, Połczyn-Zdrój, Złocieniec, Drawno, Pełczyce, Gorzów Wlkp. Rubież ta nie została w pełni rozbudowana pod względem inżynieryjnym. Gotowe były samodzielne punkty oporu i zapory przeciwpancerne. Trzecia rubież nazwana „Oder-Stellung” rozciągała się wzdłuż Odry i składała się z umocnień typu polowo-fortyfikacyjnego. Stanowiła ona główną linię oporu ze względu na naturalne walory obronne.
