Zamek w Bydlinie

Ro­do­wód nie­wiel­kiej straż­ni­cy w Byd­li­nie z u­wa­gi na nie­dos­tęp­ność źró­deł gi­nie w mro­kach dzie­jów, trud­no więc o jed­no­znacz­ne ok­reś­le­nie, kto i kie­dy ją zbu­do­wał. Ist­nie­je na­wet o­pi­nia, że bu­dow­la ta nig­dy nie by­ła zam­kiem i od po­cząt­ku do koń­ca peł­ni­ła prze­de wszyst­kim funk­cje sak­ral­ne. Po raz pierw­szy o warowni w Byd­li­nie wzmian­ko­wa­no w do­ku­men­tach z 1398 ro­ku, w tym cza­sie sta­no­wi­ło o­no waż­ne og­ni­wo w sys­te­mie ob­ron­nym na pog­ra­ni­czu pol­sko-śląs­kim. Je­go właś­ci­cie­la­mi by­li Peł­ka i Nie­mie­rza, bra­tan­ko­wie Nie­mie­rzy her­bu Śmia­ra, któ­re­mu cza­sa­mi przy­pi­su­je się fun­da­cję mu­ro­wa­ne­go za­ło­że­nia. We­dług nie­któ­rych ba­da­czy for­ty­fi­ka­cja przez pe­wien czas na­le­ża­ła do jed­ne­go z nieś­lub­nych sy­nów kró­la Ka­zi­mie­rza Wiel­kie­go. W la­tach 1398-1400 pre­ten­sje do zam­ku zgła­sza­li bra­cia Kle­mens i Zbig­niew z Ła­pa­no­wa o­raz Kle­mens z Lub­czy, ka­no­nik kra­kow­ski. W koń­cu XV stu­le­cia Byd­lin prze­szedł w rę­ce ro­du Szcze­pa­now­skich, póź­niej dzie­dzi­ca­mi by­li tu­taj Brze­zic­cy, a nas­tęp­nie Bo­na­ro­wie, któ­rzy na po­cząt­ku XVI wie­ku prze­bu­do­wa­li wa­row­nię na ko­ściół.