Armia “Poznań”, stacjonująca w Wielkopolsce, była jednym z najsilniejszych zgrupowań operacyjnych wojska II Rzeczypospolitej. Podstawowym zadaniem armii “Poznań” była osłona skrzydeł armii “Łódź” i “Pomorze” oraz obrona na kierunku Frankfurt – Poznań. Dowództwo armii mieściło się w Poznaniu, jednak sztab przybył do swych kwater z Warszawy dopiero 29 sierpnia 1939 roku. Główne kierunki ataków niemieckich nie były wymierzone w Wielkopolskę, jednak z powodów politycznych na tym terenie zgromadzono ponad 100000 polskich żołnierzy.
W skład Armii “Poznań” wchodziły:
14 Dywizja Piechoty z
71 kompanią czołgów rozpoznawczych (13 x TK-3 lub TKS)
25 Dywizja Piechoty z
82 kompanią czołgów rozpoznawczych (13 x TK-3 lub TKS)
Batalion Obrony Narodowej “Krotoszyn”
Batalion Obrony Narodowej “Ostrów”
26 Dywizja Piechoty z
31 kompanią czołgów rozpoznawczych (13 x TK-3 lub TKS)
72 kompanią czołgów rozpoznawczych (13 x TK-3 lub TKS)
Batalion Obrony Narodowej “Wągrowiec”
Batalion Obrony Narodowej “Kcynia”
Batalion Obrony Narodowej “Żnin”
Wielkopolska Brygada Kawalerii
71 dywizjonem pancernym (8 samochodów pancernych i 13 tankietek TK-3 lub TKS)
Batalion Obrony Narodowej “Kościan”
Batalion Obrony Narodowej “Leszno”
Batalion Obrony Narodowej “Rawicz”
Batalion Obrony Narodowej “Jarocin” (“Koźmin”)
17 batalion saperów
Dywizjon pociągów pancernych:
“Śmierć”, “Paderewski”, “Sosnkowski”, “Poznańczyk” i “Danuta”
7 pułk artylerii ciężkiej
7 dywizjon artylerii przeciwlotniczej
Brygada Obrony Narodowej “Poznań” (“Wielkopolska”):
“Oborniki”, “Szamotuły”, “Opalenica”, “Poznań I”, “Poznań II”, “Skoki”
W skład odwodu armii “Poznań”:
17 Dywizja Piechoty
Podolska Brygada Kawalerii (wcześniej wołyńska)
62 dywizjon pancerny (8 samochodów pancernych i 13 tankietek TK-3 lub TKS)
Odwód – wydzielone siły i środki pozostające w dyspozycji dowódcy niezaangażowane początkowo w walce. Odwód tworzy się i zachowuje na wypadek konieczności wykonywania działań nieprzewidzianych, które mogą wyniknąć dopiero w toku działań bojowych bądź w celu użycia go w momencie działań rozstrzygających.
Lotnictwo armii “Poznań”:
3. pułk lotniczy
131 i 132 eskadra myśliwska (2 x 10, PZL P – 11C)
33 eskadra obserwacyjna (7 x RWD – 14 “Czapla”)
36 eskadra obserwacyjna (7 x R – XIII “Lublin” i 2 x RWD – 8)
34 eskadra rozpoznawcza (10 x PZL P – 23B “Karaś”)
11 pluton łącznikowy
4 kompania balonów obserwacyjnych
Armia „Poznań” to w pewnym sensie armia w armii, ponieważ w jej skład wchodziła zarówno piechota, czołgi, kawaleria, czy reprezentanci sił powietrznych. Profesjonalna nazwa takiego typu formacji wojskowej to związek operacyjny.
Od 2 września do marszałka Rydza-Śmigłego, dowództwo Armii „Poznań” wysyłało prośby o zgodę na atak słabych punktów przeciwnika i pomoc Armii „Łódź”. Zapytania były stale odrzucane, a zadaniem nadanym Armii „Poznań” było stanie w miejscu i bycie „wielkim straszakiem” dla wojsk niemieckich. Ale nic to nie dało, dowodzona przez gen. Tadeusza Kutrzebę Armia Poznań zagrożona odcięciem od sił głównych zaczęła wycofywać z Poznania bez walki.
Naczelnego Wodza udało się przekonać dopiero 8 września do kontrofensywy, rozpoczętej 9 września. Oznacza to, że Armia „Poznań” przez tydzień stała w miejscu i nie podejmowała żadnych działań, to wystarczyło by połączone armie “Poznań” i “Pomorze” były zmuszone do przebijania się przez siły niemieckie, które dotarły już pod Warszawę, tak doszło do bitwy nad Bzurą. To największa bitwa wojny obronnej Polski we wrześniu 1939 roku. Przebiegała w pierwszej fazie korzystnie dla strony polskiej, ale w obliczu braku centralnego dowodzenia siłami polskimi, niemiecka przewaga liczebna i techniczna, spowodowały, że bitwa ta została przegrana. Nie pomogła tu determinacja i poświęcenie prostych żołnierzy ani oficerów. Po przegranej, nieliczne jednostki polskie przebijały się przez Puszczę Kampinowską do Modlina lub Warszawy by wziąć udział w jej obronie.
Powyżej Fort I “Röder”
Dodaj komentarz