Rakieta RZ-61″Newa”
Związek Radziecki z około dwuletnim opóźnieniem względem amerykanów wprowadził na uzbrojenie jednostek pływających wyrzutnie przeciwlotniczych, kierowanych pocisków rakietowych. Prace nad rozwojem przeciwlotniczego zestawu rakietowego „Newa” rozpoczęły się pod koniec lat 50.-tych. Po raz pierwszy w Związku Radzieckim zastosowano dwustopniowy pocisk rakietowy na paliwo stałe. Rakieta W-600 otrzymała sygnaturę 5W24, spotyka się też oznaczenie pocisków RZ-61.
Poza marynarkami ZSRR i Indii, system Wołna stosowany był tylko na niszczycielach rakietowych polskiej Marynarki Wojennej OORP „Warszawa”. Lądowy RZ-61 zaadoptowany dla marynarki wojennej musiał mieć kilka istotnych zmian. Najbardziej widoczną zewnętrzną różnicą jest wyrzutnia. Na lądzie rakiety nakładane są na prowadnice wyrzutni, morskie natomiast podwiesza się pod nie. Inaczej rozwiązano również sposób podawania rakiet na wyrzutnie. Pod pokładem umieszczono magazyn. Rakiety ulokowano w nim na dwóch obrotowych bębnach.
Samolot myśliwski Jakowlew Jak 9P
Radziecki samolot myśliwski z czasów II wojny światowej. Był najliczniejszym modelem rodziny myśliwców Jak, produkowanym w licznych różniących się wersjach w latach 1942–1948, w łącznej liczbie 16 769 sztuk. Podstawowymi wersjami były: myśliwiec dalekiego zasięgu Jak-9D i myśliwiec z ciężkim uzbrojeniem Jak-9T z 1943, myśliwce Jak-9M i Jak-9U z 1944.
Kiedy na początku 1943 Armia Czerwona przeszła do operacji ofensywnych na froncie, pojawiła się potrzeba myśliwców o przedłużonym zasięgu, mogących operować w większej odległości od baz. W nowej wersji Jak-9D zastosowano 4 zbiorniki paliwa o pojemności łącznej 650 l. Uzbrojenie stanowiło działko 20 mm i wkm.
Pod koniec 1943 postanowiono opracować wariant Jaka-9T z silnym uzbrojeniem strzeleckim dużego kalibru, było to działko 37mm.
Było wiele model Jaka:
– Jak-9
– Jak-9D
– Jak-9T
– Jak-9K
– Jak-9R
– Jak-9M
– Jak-9DD
– Jak-9B
– Jak-9U
– Jak-9PD
– Jak-9UT
– Jak-9W
i Jak-9P – był powojenną wersją myśliwską, bezpośrednim rozwinięciem Jaka-9U z takim samym silnikiem WK-107A, sylwetką i uzbrojeniem w działko 20 mm i dwa wkm. Najistotniejszą zmianą było zastąpienie mieszanej konstrukcji samolotu konstrukcją całkowicie metalową. Sprzyjała temu większa dostępność aluminium po zakończeniu wojny w połączeniu z koniecznością przestawienia przemysłu z budowy dużej liczby tanich samolotów na bardziej trwałe konstrukcje.Jak 9P użytkowany był w Eskadrze Lotnictwa Marynarki Wojennej od 1947 do 1956 w ilości 123 sztuk.
Pięciorurowa wyrzutnia torpedowa PTA 53-30 bis z niszczyciela ORP “Wicher”
Torpedy weszły do uzbrojenia w 1938 roku i stanowiły uzbrojenie różnych klas okrętów nawodnych, niszczycieli i kutrów torpedowych i podwodnych. Wystrzeliwane były z wyrzutni torpedowych przy pomocy sprężonego powietrza lub ładunku prochowego.
Wyrzutnia torpedowa ma najczęściej postać rury (rurowa wyrzutnia torpedowa), której średnica jest nieco większa od kalibru torpedy i która wyposażona jest w system wystrzeliwania pocisku z wyrzutni.
25 mm podwójnie sprzężona automatyczna armata przeciwlotnicza 2m-3m
Armaty 2M-3M kalibru 25 mm konstrukcji radzieckiej, używanej na części okrętów polskiej Marynarki
Wojennej.
30 mm armata morska AK-630
Radziecka morska armata systemu ang. CIWS. W pełni zautomatyzowane sześciolufowe szybkostrzelne działko kalibru 30 mm zbudowane w oparciu o system Gatlinga. Głównym zadaniem armaty jest zwalczanie kierowanych pocisków rakietowych, samolotów, śmigłowców oraz zwalczanie niewielkich celów nawodnych. Może także służyć do niszczenia środków ogniowych na brzegu oraz rozstrzeliwaniu min morskich. 1979 roku wprowadzono zmodernizowaną wersję AK-630M, w którym płaski magazyn amunicji zastąpiono bębnowym.
30 mm sprzężona samoczynna armata przeciwlotnicza AK- 230
Podwójnie sprzężona automatyczna uniwersalna armata morska kalibru 30 mm, opracowana w ZSRR pod koniec lat pięćdziesiątych XX w. Była to jedna z najpopularniejszych armat tej klasy na świecie. Podstawowy sposób naprowadzania na cel opiera się na wykorzystaniu radaru artyleryjskiego. Armata zasilana jest z bębna z amunicją znajdującego się pod pokładem. Produkowana była w ZSRR i Chinach. Dzięki małym rozmiarom używana była na bardzo wielu typach małych okrętów bojowych i okrętów pomocniczych produkcji państw dawnego bloku socjalistycznego jako główne uzbrojenie, rzadziej na większych okrętach bojowych jako broń przeciwlotnicza. Jej następcą stała się armata AK-630.
Dalmierz stereoskopowy wz. DM – 3
Organizację artylerii nadbrzeżnej na polskim wybrzeżu rozpoczęto już w 1946 roku. Zatwierdzono finalni koncepcję obrony wybrzeża opartą na budowie 11 baterii artylerii stałych w różnych rejonach wybrzeża. Jako pierwsze zaczęto budować:
– 11 BAS w Gdyni-Redłowie
– 13 BAS na Helu
– 17 BAS w Międzyzdrojach
– 19 BAS w Kołobrzegu
Prace budowlane rozpoczęto wiosną 1950 roku. W pierwszej kolejności zbudowano cztery żelbetowe stanowiska ogniowe dla dział. Budowę ukończono w 1951 roku. Wraz ze stanowiskami budowano obiekty niezbędne do funkcjonowania baterii:
– Centralę Artyleryjską (CA)
– Główny Punkt Kierowania Ogniem (GPKO)
– Artyleryjską Stację Radiolokacyjną (ASR)
Niektóre obiekty adaptowano z budowli niemieckich, np. schrony amunicyjne baterii „Nettelbeck” przebudowano na schrony-magazyny amunicji specjalnej.
W późniejszym okresie zaczęły powstawać kolejne baterie i do 1974 w Polsce istniały następujące stanowiska artylerii nadbrzeżnej, oprócz tych wcześniej wymienionych:
– 9 BAS w Ustce
– 25 BAS w Gdańsku-Stogach
– 31 BAS w Ustroniu Morskim
– 34 BAS na Rozewiu
Baterie sztyletowe na Oksywiu i Helu:
– 28 BAS
– 27 BAS
oraz w Helu-Borze – 3 BAS.
Łącznie 8 baterii kal. 130mm, dwie kal. 100mm i jedną kal. 152mm.
Wracając do dalmierza, był produkcji radzieckiej, był niezbędny przy bateriach artylerii nabrzeżnej. Przeznaczony do wypracowania współrzędnych celu oraz przekazania ich na stanowisko ogniowe artylerii.
Dodaj komentarz