Dawna siedziba Opolskich Piastów. Zbudowany został w II połowie XIV wieku, spłonął w 1615, po czym nie został już odbudowany. Jedyną pozostałością po nim jest wieża zamkowa oraz kurtyna murów z bartyzaną. Był to jeden z dwóch zamków w Opolu. Zamek wzniesiono po drugiej stronie Odry, względem Zamku na Ostrówku, w bliskiej odległości do Młynówki, która była wówczas głównym korytem rzeki. Powstał w najwyższym punkcie w mieście na wzniesieniu wapiennym (tzw. „Górce”), w bezpośrednim sąsiedztwie Bramy Gosławickiej i wchodził w skład obwarowań miejskich.
Po śmierci Bolka II władzę w Opolu przejął jego młodszy syn Bolko III. Później Bolko III podzielił się wpływami ze starszym bratem Władysławem – Władysławem Opolczykiem. Władysław dostał pod władanie wschodnią część miasta z ziemią oleską i gorzowską, a część zachodnią miasta z pozostałymi ziemiami południowymi zatrzymał Bolko. Władysław Opolczyk był zaangażowany w europejską politykę, był palatynem Węgier w latach 1367–1372, namiestnikiem Rusi Halickiej w latach 1372–1379, jednak w związku z fiaskiem planów objęcia tronu polskiego po śmierci Ludwika Węgierskiego w 1382 r. zdecydował się wrócić do Opola. W tym samym roku zmarł jego brat Bolko III. Nad jego posiadłościami sprawowało pieczę czterech jego synów jako bracia niedzielni, w praktyce jednak byli podporządkowani swojemu stryjowi księciu Władysławowi Opolczykowi.
Władysława stać było, aby nie dzielić rezydencji ze swoimi bratankami i wybudować sobie zamek odpowiadający jego pozycji majątkowej i politycznej. Poza tym drugi zamek mógł umocnić system obronny we wschodniej części miasta.
Bezpotomna śmierć ostatniego z opolskich Piastów księcia Jana Dobrego w 1532 r. spowodowała, że całe księstwo opolsko-raciborskie przeszło we władanie Habsburgów. Od tego czasu Opole nie miało gospodarza na miarę rezydujących w mieście książąt piastowskich i ulegało powolnej degradacji. W XVI wieku Zamek Górny był już bardzo zniszczony. W 1615 r. w Opolu wybuch wielki pożar, który strawił pozostałości zamku. W 1619 r. Jakob Schickfuß twierdził, że poza czworoboczną wieżą używaną jako spichlerz i dużego murowanego chlewu.
W 1669 r. cesarz Leopold I Habsburg podarował resztki zamku jezuitom. W pomieszczeniach starego zamku urządzili oni mały kościół, a w roku 1673 rozpoczęli budowę nowego z materiału z rozbiórki pozostałości zamku. Świątynię wielokrotnie trawiły pożary (1682, 1739, 1762). W 1773 r. nastąpiła kasata zakonu. W 1811 r. kościół zamknięto, a w roku 1828 rozebrano. Na jego miejscu w latach 1829–1830 zbudowano męskie gimnazjum.
