Bataliony obsadzały odcinek umocnień liczący 32 km. Podzielony na pododcinki: północny „Bobrowniki”, środkowy „Chorzów” i południowy „Kochłowice”, obsadzały je odpowiednio bataliony każdy z baterią artylerii. Bataliony były wysoce usamodzielnione, od macierzystych pułków, których numery posiadały, podlegały im pod względem materiałowym i mobilizacji rezerw. Jednostki te miały charakter elitarny, żołnierze kontyngentu poborowych i kadrowa obsada byli dobierani. Przeszkolenie rekruckie poborowi przechodzili w macierzystych pułkach, a następnie byli szkoleni do walki w obiektach w swoich kompaniach i bateriach. Obsada obiektów fortecznych była oznaczona sygnaturą „S” do walki wewnątrz schronów. Obsada minimalna tylko schronów czasu pokojowego wynosiła 31 oficerów 133 podoficerów i 778 szeregowych. Obsługa minimalna armat wewnątrz schronów-tradytorów w okresie pokojowym wynosiły: 7 oficerów, 19 podoficerów i 72 szeregowych. Obiekty fortyfikacyjne oprócz uzbrojenia w ciężkie karabiny maszynowe, ręczne karabiny maszynowe posiadały moździerze, armaty przeciwpancerne i miotacze ognia. Dodatkowo posiadały 12 wbudowanych w schrony armaty 75 mm wz. 1897 i 2 armaty ruchome tzw. „manewrowe”. Prowadzono prace nad zapewnieniem łączności pomiędzy odcinkami i schronami poprzez prace patroli telefonicznych sformowanego 1 marca 1937 roku IV plutonu łączności specjalnej, W okresie zagrożenia wojennego wprowadzono wzmocnienie sił i środków na terenie OW „Śląsk”, poprzez dalszą kontynuację budowy fortyfikacji, zapór, zaplanowano liczne przeszkody inżynieryjno-saperskie, w tym grupy min, zalewy itp. Prowadzono maskowanie obiektów. Rozwijano także obsadę oddawanych i budowanych jeszcze na skrzydłach OW „Śląsk” odcinków na północy i południu. Na podstawie rozkazu organizacyjnego Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w sierpniu 1939 roku sformowano na północy na odcinku „Niezdara” 6 kompanię km z miejscem postoju w Niezdarze.
Żołnierze Grupy Fortecznej znajdowali się w gotowości bojowej na trzech podstawowych pododcinkach fortyfikacyjnych od lipca 1939. Do pierwszej potyczki doszło w dniu 23 sierpnia gdy niemiecka grupa dywersyjna z Schlesien Freikorps Ebbinghaus zaatakowała posterunek Straży Granicznej w Makoszowej, wówczas patrol 5 kompanii km wsparł strażników granicznych, wspólnie wypierając dywersantów za granicę państwa. Od 27 sierpnia na innych odcinkach rozpoczęły się ataki dywersantów z Freikorpsu na umocnienia, ostrzeliwanie, schronów, żołnierzy patrolujących teren. Na odcinku skrajnie północnym Niezdara część schronów była wykończona i wyposażona, część była w budowie. Na odcinku skrajnie południowym Mikołów 18 schronów było w różnej fazie wykończenia , 14 było w różnych fazach budowy. Położono na odcinku Mikołów większość z 500 min przeciwczołgowych będących w posiadaniu Obszaru Warownego. 1 września 1939 roku do walki z grupami dywersantów z Freikorpsu przystąpiły pododdziały Grupy Fortecznej.
