Przed wybuchem I wojny światowej poznańskie fortyfikacje były już mocno przestarzałe i odbiegały od wymogów stawianych umocnieniom stałym. Stolica Wielkopolski była wprawdzie od 1896 roku otoczona regularnym pierścieniem fortów, w którym naprzemiennie umieszczono dziewięć fortów głównych i dziewięć pośrednich. Fortyfikacje w Poznaniu wyglądały archaicznie nie tylko na tle umocnień znajdujących się na zachodzie Niemiec, ale także tych w Grudziądzu, Wrocławiu czy tych zmodernizowanych już w Toruniu. W 1913 roku cesarz wydał rozkaz gabinetowy, w którym zalecił budowę nowych dzieł. Niestety inwestycji nie udało się nawet rozpocząć. Ostatecznie w latach 1913-1914 w Poznaniu zbudowano ponad sto schronów “mobilizacyjnych”. Do budowy ich powtarzalnych konstrukcji wykorzystano beton i blachę falistą.
Na Miłostowie – w pobliżu Fortu IIIa, powstał wtedy punkt oporu piechoty.
Schron U11 IIIa
Schron Piechoty J1 IIIa
Schron piechoty IIIa
Schron Amunicyjny M IIIa
Fort IIIa – Prittwitz
Fort zbudowano w latach 1887–1890. Nietypowo został zaopatrzony w schron-wartownię nad prawą kaponierą. Kaponiery rewersowe były połączone z koszarami przejściem podziemnym pod fosą. Około 1892 roku zamontowano dwie obrotowe kopuły obserwacyjne piechoty. Fort był modernizowany aż do wybuchu I wojny światowej.
Schron piechoty przy ulicy Mogileńskiej
