Muzeum Broni Pancernej powstało w latach 1963 – 1964. Początkowo była to kolekcja służąca jako pomoc dydaktyczna dla podchorążych Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Poznaniu. Cztery pawilony opowiadają o historii broni pancernej okresu I wojny światowej, czasy II wojny, sprzęt z okresu zimnej wojny, aż po czasy współczesne.
Ręczny karabin maszynowy Bren Mk I
Karabinek automatyczny StG 44
Pistolet maszynowy Sten
Putiłow-Austin
To rosyjski samochód pancerny skonstruowany w roku 1916. Wzorowany na eksportowanych do Rosji samochodach pancernych firmy Austin. Razem z oryginalnymi samochodami pancernymi Austin i rosyjskimi samochodami pancernymi Iżorski-Fiat pojazdy Putiłow-Austin stanowiły podstawę uzbrojenia rosyjskich pododdziałów samochodów pancernych podczas I wojny światowej, a później były wykorzystywane podczas rewolucji październikowej i wojny domowej toczących się na terenie Rosji. Podczas wojny polsko-bolszewickiej armia polska zdobyła około 20 wozów Putiłow-Austin, które wykorzystywała militarnie przeciw bolszewikom. Kilka z nich było jeszcze w latach 30, dwudziestego wieku na wyposażeniu Wojska Polskiego.
Polski lekki gąsienicowy ciągnik artyleryjski C2P
TKS
Polska tankietka pochodząca z okresu międzywojennego. Obok czołgu 7TP była podstawowym wozem bojowym polskich sił pancernych podczas kampanii wrześniowej 1939 r.
Kanadyjski pancerny samochód rozpoznawczy Fox
Udało się ustalić, że egzemplarz, który trafił do Poznania znajdował się w arsenale 15. Pułku Ułanów Poznańskich, działającego w strukturach 2. Korpusu Polskiego.
Samochód terenowy PZInż. 303
W 1938 roku wykonano w Państwowych Zakładach Inżynierii serię informacyjna prototypowych samochodów terenowych o doskonałych własnościach trakcyjnych i uniwersalnym zastosowaniu. Samochód, był przewidziany jako wóz dowódczy, zwiadowczy, patrolowy, do przewozu radiostacji, do transportu lekkich ładunków i jako ciągnik artyleryjski do holowania armat przeciwpancernych wz. 36 i nkm-ów wz. 38 (karabin maszynowy wz. 38 FK – najcięższy karabin maszynowy produkowany w Polsce w latach 1938–1939, uzbrojenie części tankietek TKS w czasie kampanii wrześniowej). Zastosowanie wytwarzanej w kraju, jednostki napędowej obniżało koszty produkcji. Był to silnik FIAT 1 18A stosowany w samochodach Polski Fiat 518 i 618. Napęd na koła obu osi był przenoszony za pośrednictwem sprzęgła jednotarczowego suchego i skrzynki biegów o czterech przełożeniach do jazdy w przód. Użycie terenowego reduktora, blokowanych mechanizmów różnicowych oraz wciągarki linowej napędzanej silnikiem podnosiło walory użytkowe pojazdu.
Czołg lekki Vickers Mk.E
W połowie lat dwudziestych oczywista stała się potrzeba wyposażenia Wojska Polskiego w nowoczesne czołgi, produkowane w kraju, w celu zastąpienia przestarzałych, pochodzących z I wojny światowej czołgów Renault FT. W 1928 roku w firmie Vickers powstał projekt nowego, czołgu Vickers 6-Ton, znanego pod kolejnym eksportowym oznaczeniem Mark E, który miał się okazać jedną z bardziej znaczących konstrukcji czołgów w historii rozwoju broni pancernej. Pierwszy czołg Vickers E testowano w Polsce we wrześniu 1930 roku. Przeprowadzono nim 500-kilometrowy rajd drogowy na trasie Warszawa – Lwów, bez większych defektów.
Polskie czołgi odróżniały się konstrukcyjnie od wszystkich innych Vickersów E.
Podczas użytkowania stwierdzono wady czołgów, więc nie podjęto w Polsce jego produkcji, rozpoczęto natomiast prace projektowe nad ulepszonym rozwinięciem. Projekt ten oznaczono początkowo jako VAU-33 (Vickers-Armstrong-Ursus, 33 to rok). Rozwój tego projektu doprowadził do skonstruowania polskiego czołgu 7TP – z wielu udoskonaleń w stosunku do czołgu Vickers, najistotniejszą było zastosowanie nowego mocniejszego i bardziej niezawodnego silnika Diesla chłodzonego wodą w podwyższonym przedziale napędowym, co zmieniło sylwetkę czołgu. Poza tym, wzmocniono zawieszenie i pancerz i docelowo zastosowano lepsze uzbrojenie przeciwpancerne – działko kalibru 37 mm Bofors. Powstały czołg 7TP był uznawany za najbardziej udany czołg rodziny Vickersa E na świecie. Drugim pojazdem tej rodziny opracowanym w Polsce był ciągnik artyleryjski C7P.
Samochód pancerny wz. 34
W 1924 roku polska armia zakupiła we Francji ponad 135 półgąsienicowych podwozi typu Citroën-Kegresse B2 10CV z mechanizmem gąsienicowym Kegresse P4T. Zdecydowano przebudować 90 z nich jako samochody pancerne, na wzór konstrukcji francuskich. Tak przerobione samochody pancerne wz.28 weszły do służby, okazało się jednak, że napęd półgąsienicowy nie spełnia wszystkich oczekiwań.
Podjęto decyzję!
Zbudujemy lekki samochód pancerny wz. 34.
Samochód ten stał się podstawowym pojazdem tej klasy w Wojsku Polskim w 1939 roku. Powstały z przebudowy półgąsienicowych samochodów pancernych, jako prawdopodobnie jedyne pojazdy bojowe na świecie. Mimo ograniczonych możliwości bojowych, były intensywnie używane podczas kampanii wrześniowej, stanowiąc uzbrojenie plutonów samochodów pancernych, rozpoznawczych dywizjonów pancernych brygad kawalerii.
Transporter półgąsienicowy 81 mm Mortar Carrier M4A1
Amerykańskie półgąsienicowe transportery opancerzone piechoty Half Track były koniem roboczym piechoty zmechanizowanej dywizji pancernych US Army, łącznie modeli M2, M3, M5 i M9 oraz wszelkich odmian specjalnych na ich podwoziach zostało wyprodukowanych łącznie 53 733 egzemplarzy. Dla ogólnego porównania w Niemczech powstało łącznie około 6628 transporterów opancerzonych Sd. Kfz. 251 oraz mniejszych modeli 15 252 Sd. Kfz. 250, co dawało razem 21 880, ponad dwa razy mniej, niż amerykańskich Half Tracków.
W 1921 roku Adolphe Kegresse zbudował swój pierwszy półgąsienicowy samochód według swojego patentu – Citroen – Kegresse B2/10CV, który był poważną przeróbką samochodu osobowego. Model wziął udział w rajdzie przez Saharę w latach 1922-1923 i w podróży przez Europę w latach 1923 – 1924. Wówczas spisał się doskonale. W 1924 roku powstał kolejny wóz tego typu Citroen – Kegresse P4T, a następnie P7T.
Pojazdami tego typu zainteresowali się Amerykanie, Polacy, Niemcy …
Samochód pancerny Scout-car Daimler Dingo
Jego historia sięga 1938 roku, kiedy to War Office ogłosiło konkurs na projekt lekkiego, czterokołowego pojazdu rozpoznania. Najlepsza okazała się propozycja firmy BSA, która wkrótce została przejęta przez Daimlera. W efekcie powstał dwuosobowy wóz, uzbrojony w ręczny karabin maszynowy, wyposażony w sześciocylindrowy silnik o mocy 55 KM. Dingo został pokryty pancerzem o grubości wahającej się od 5 do 30 mm. Mógł pokonywać brody głębokie na pół metra oraz przeszkody terenowe o kącie nachylenia sięgającym 30 stopni. Ale największym jego atutem była prędkość. Dingo mógł mknąć z szybkością, która dochodziła do 90 km/h. W czasie II wojny światowej produkowane w Wielkiej Brytanii samochody pancerne Scout-car Daimler Dingo stanowiły wyposażenie pułków pancernych i rozpoznawczych, w tym 15 -go Pułk Ułanów Poznańskich.
Tradycje 15 -go Pułku Ułanów Poznańskich sięgają 1918 r., kiedy utworzono pierwszy oddział kawalerii Powstania Wielkopolskiego 1918/1919 r. Oddział przyjął nazwę Konnych Strzelców Straży Poznańskiej. Jako pierwszy w Wielkopolsce pułk odrodzonej jazdy polskiej przyjął ułańskie, narodowe biało-czerwone proporczyki. 29 stycznia 1919 r. oddział otrzymał nazwę 1. Pułku Ułanów Wielkopolskich. Po włączeniu Wojsk Wielkopolskich w struktury Wojska Polskiego pułk ten w styczniu 1920 r. otrzymał kolejny nowy numer i stał się 15. Pułkiem Ułanów Wielkopolskich. W sierpniu 1920 r., na wniosek władz miejskich Poznania, pułk otrzymał nową nazwę i stał się 15. Pułkiem Ułanów Poznańskich.
Ciężarówka Ford Canada f60t
Niszczyciel czołgów M36 Jackson
Amerykańskie niszczyciele czołgów podczas II wojny światowej powstawały według zupełnie innej koncepcji, niż w pozostałych krajach biorących udział w tym konflikcie. Przypominały bardziej czołgi, od których różniły się jedynie cieńszym pancerzem i przypisywaną im rolą. Kiedy po napotkaniu na polu boju niemieckich czołgów Pantera lub Tygrys okazało się, że standardowy amerykański niszczyciel czołgów M10 Wolverine ma niewystarczające uzbrojenie do pokonania tych pojazdów, rozpoczęto pracę nad nową generacją niszczycieli czołgów. Od stycznia 1944 roku udało się przeprowadzić konwersję pojazdów z M10 do nowej wersji M36 z nową armatą, w porównaniu z Wolverine mocniejszy silnik i grubszym pancerzem z przodu pojazdu.
Dodaj komentarz