Kościół w Żukowicach wzmiankowany był już w 1376 roku, lecz obecny budynek wzniesiony został na przełomie XIV i XV wieku. Następnie przebudowany został w latach 1583-1587, kiedy to dobudowano kaplicę grobową rodu von Berge i zakrystię. W czasie reformacji w 1530 roku kościół przejęli protestanci w których użytkowaniu pozostawał do 1653 roku. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1299 r. Następnie dowiadujemy się, iż w 1306 r. w pobliżu strumienia był usytuowany młyn. Odkryte w latach 1990-1991 w okolicach Żukowic stanowiska archeologiczne z 220 obiektami (wśród nich grób unictycki z około 1900 roku p.n.e.) dowodzą bardzo odległych tradycji osiedleńczych. Obok osady datowanej na VI-VII wiek znajdowało się stanowisko wytopu żelaza. W dokumencie z 1343 r. wymieniona jest huta w Żukowicach, której właścicielem była rodzina Faberów. Inny dokument z 1398 r. wzmiankuje o tym, iż część wsi płaciła daninę w naturze. Była to dziesięcina uiszczana jeszcze przed lokowaniem wsi na prawie niemieckim. Fakt ten potwierdza współistnienie w końcu XIV wieku w tym rejonie osadnictwa polskiego i niemieckiego. Żukowice były ważnym ośrodkiem politycznym. Źródła podają, iż właśnie tam zwoływano zjazdy prapolskiej szlachty śląskiej. W 1740 r. w czasie wojny austriacko – pruskiej w pałacu w Żukowicach Dolnych przebywał Fryderyk II. Jednak w 1760 r. grasujący tu carscy kozacy spalili Żukowice niemal doszczętnie.
