Geneza polskich fortyfikacji związana jest z historycznymi losami naszego narodu. Krzyżowały się tutaj różnorodne nurty sztuki fortyfikacyjnej Zachodu jak i Wschodu. Przez wieki budowano obiekty obronne, które stanowiły odbicie ówczesnych tendencji w budownictwie tego typu.
Palisady i wały obronne zostały zastąpione murem obronnym z basztami. Najstarsze mury wykonywano z kamienia nieobrobionego a z czasem kamienia ciosanego. Kamień układany był na sucho lub na zaprawie glinianej. Konstrukcja murów obronnych najstarszych warowni była słaba, głównym niebezpieczeństwem było wdarcie się atakujących wojowników, więc to był decydujący argument by budować jak najwyżej.
W Polsce mury obronne pojawiły się w X – XI wieku.
Mury Obronne przystosowane były do walki, poprzez ganki biegnące wzdłuż górnej powierzchni muru osłonięte od zewnątrz krenelażem – pionową ścianą o wysokości człowieka z strzelnicami pionowymi. Często ganki miały dodatkowe otwory strzelnicze zwane:
– hurdycjami (hurdycje) – drewniane pomosty, jakby powieszone za murem(gankiem) z zadaszeniem, posiadające otwory w podłodze służące do ostrzału, zrzucania kamieni, zalewania gorącą wodą lub smołą
– machikuły – wysunięte ganki murowane, służące tym samym celom co hurdycje.
Dodaj komentarz