Czołg średni T-55 AMS Merida
Czołg T-55 AM przyjęty na uzbrojenie w 1986 roku powstał, jako modernizacja czołgu T-55A, jednak przez zastosowane w nim rozwiązania można, go traktować, jako nowy typ czołgu. Modernizację pancerza opracowano w ZSRR, natomiast w Polsce opracowano system kierowania ogniem SKO-1 „MERIDA” przewyższający radziecki odpowiednik, oraz Wykrywacz Promieniowania Laserowego WPL-1 „Bobrawa”, którego w tamtym okresie nie posiadały czołgi modernizowane w ZSRR. Wojsko Polskie posiadało ok. 560 „Merid” w różnych wersjach z tego ok. 165 to czołgi saperskie, pod koniec lat 90 wycofano „Meridy” ze służby. Do dnia dzisiejszego w naszym kraju zachowało się prawdopodobnie nie więcej niż 10 egzemplarzy czołgów średnich T-55AM i pochodnych.
Trenażer SJ 09
Trenażer służący do szkolenia kierowców czołgów rodziny wozów T-72 oraz PT-91, które zbudowane były na podwoziu wyeksploatowanego czołgu średniego T-72. W miejscu zdemontowanej wieży została umieszczona nieruchoma nadbudowa z kabiną dla instruktora oraz dwóch kursantów-obserwatorów oraz prostą imitację lufy działa z możliwością jego uniesienia i obniżenia. Szkolący się w jeździe kursant zajmuje standardowe miejsce kierowcy wozu z przodu kadłuba. Instruktor posiada do swojej dyspozycji zdublowane przyrządy kierownicze, sprzęgło i hamulec. Dodatkowo może wpływać na wskazania niektórych wskaźników na tablicy rozdzielczej kursanta, takich jak:
– temperatura płynu chłodniczego
– spadku ciśnienia w okładzie smarowania silnika
– spadku ciśnienia oleju w układzie przeniesienia napędu
– poziomu paliwa
– ustawienia kąta podniesienia lufy armaty
Star 660
Star 660 to kultowa polska ciężarówka, która produkowana była w latach 1965-1983 w starachowickiej fabryce samochodów ciężarowych. Pojazd ten występował w przeróżnych wariacjach nadwozia – od żurawia samochodowego przez pojazdy naprawcze, koparki, radiostacje, wozy strażackie, składany most towarzyszący.
Model ten stanowił niezwykle istotne ogniwo we flocie sił zbrojnych. Wojskowego Stara można było zaadaptować niemal do każdej roli. Polska ciężarówka pełniła funkcje m.in. sali opatrunkowej, stacji radioliniowej, piekarni polowej, sali operacyjnej, łaźni polowej czy pomieszczenia sztabowego.
Ciężarówka napędzana jest polskim, sześciocylindrowym silnikiem benzynowym o pojemności 4,7 litra i mocy 105 KM. Jednostka została zestrojona z 5-biegową manualną, niezsynchronizowaną skrzynią biegów.
Ustawiacz min SUM – Kalina
W latach 80. polskie i wschodnioniemieckie ośrodki konstrukcyjne rozpoczęły wspólne prace nad samobieżnym ustawiaczem min. Strona polska miała opracować pojazd bazowy, wschodnioniemiecka urządzenie minujące wraz z układami sterującymi. Pierwszy model urządzenia był gotowy w 1989 roku i w tym samym roku przeprowadzono jego próby. Skonstruowany pojazd był oparty na podwoziu i kadłubie ciągnika artyleryjskiego MTS i po jego modernizacji jako SPG-1M. Kadłub wykonany jest z blach pancernych chroniących przed ostrzałem pociskami kalibru 7,62 mm. W prawej przedniej części kadłuba znajduje się przedział silnikowy mieszczący silnik wysokoprężny W46-2S1. W lewej przedniej części kadłuba znajduje się przedział kierowania pojazdem w którym znajdują się fotele mechanika – kierowcy i dowódcy wozu. Pozostałą część kadłuba zajmuje przedział ładunkowy mieszczący dwa magazyny minowe o pojemności 125 min każdy. Magazyny minowe są wkładane do pojazdu przy pomocy żurawia o udźwigu 2,8 t zamocowanego w górnej-tylnej części pojazdu. Do tylnej części pojazdu przymocowane jest urządzenie minujące. SUM-Kalina może układać miny niemaskowane z prędkością 6-20 km/h, maskowane przy prędkości 6-10 km/h, a także w wodzie o głębokości do 0,9 m z prędkością 6 km/h. Miny mogą być układane co 4-12 m z skokiem co 2 m. Ustawiacz może współpracować z minami przeciwpancernymi TM-62M, TM-62P i MPP-B z zapalnikami naciskowymi MWcz-62 oraz niekontaktowymi typu ZN97.
Armata samobieżna 2S7 Pion
Analiza doświadczeń z okresu II Wojny Światowej doprowadziła radzieckich wojskowych do konstatacji, że najbardziej uniwersalne i efektywne w boju jako środek wsparcia wojsk lądowych były haubice. Łączyły relatywnie niewielką masę własną z prostą konstrukcją i dużą szybkostrzelnością. Posiadały one jednak dwie słabe strony: nie nadawały się do prowadzenia ognia na wprost, a ich donośność była stosunkowo niewielka. Jednak obu tych słabości nie posiadały. armaty i dlatego też po zakończeniu działań wojennych, nie zrezygnowano z ich konstruowania.
Pion to ciężkie, samobieżne działo polowe sowieckiej produkcji kal. 203 mm, które produkowano w latach 1975-1990. Efektywny, maks. zasięg ostrzału tej konstrukcji to 47,5 km, z kolei samo działo może przejechać do 500 km na drodze, poruszając się z prędkością do 50 km na godz. Konstrukcja robi też spore wrażenie gabarytami – ma ponad 10 m długości i waży niemal 50 t! Działo obsługuje siedmioosobowa załoga, która potrzebuje ok. 5-6 min. na przygotowanie Piona do ostrzału i 3 do 5 min. na przygotowanie go do podróży i zmianę miejsca prowadzenia ognia.
Działo zasilane jest amunicją rozdzielnego ładowania. Ładunki miotające są w workach. Z działa można wystrzeliwać granaty odłamkowo-burzące o masie 110 kg i donośności 37,5 km, granaty odłamkowo-burzące z dodatkowym napędem rakietowym o masie 102 kg i donośności 47,5 km, chemiczne (wycofane z uzbrojenia) oraz jądrowe. Szybkostrzelność praktyczna sięgała 2 strz./min.
W 1983 roku w ZSRR armatę zmodernizowano do wersji 2S7M Pion-M zwanej także Małka, zwiększając szybkostrzelność do 2,5 strz./min i zapas amunicji działowej z 4 szt. do 8. Zapas ten był traktowany jako nienaruszalny, typowa jednostka ognia wynosiła 40 szt. amunicji przewożonych na towarzyszących ciężarówkach kołowych. W tylnej części zamontowany jest ruchomy lemiesz, który w czasie przemieszczania się pojazdu jest podniesiony, natomiast na stanowisku ogniowym w celu zwiększenia stabilności podczas strzelania opuszczany na ziemię. W tym samym celu i dla zwiększeniu długości oporowej gąsienic zwalnia się koło napinające.
Samobieżny system rakiet ziemia-powietrze 2P24 Krug
Radziecki system rakiet ziemia-powietrze, do niszczenia celów na dużym i średnim pułapie. Bateria przeciwlotniczego zestawu rakietowego 2K11 Krug składa się z podwozia gąsienicowego GM-123 i 2 osadzonych na nim wyrzutni rakiet, o zakresie obrotu 360 stopni oraz maksymalnym wychyleniem 70 stopni. Dwie podstawowe wersje zestawu to 2K11M “Krug-M” i 2K11M2 / 3 “Krug-M1”, które amerykański Departament Obrony Narodowej określa jako SA-4B.
W baterii obniżona została maksymalna wysokość celu oraz maksymalny zasięg, w zamian za lepszą skuteczność w zestrzeliwaniu samolotów w bezpośrednim pobliżu baterii. Każda bateria ma na swym wyposażeniu rakiety jak również radary:
– P-40 – radar wczesnego ostrzegania o zasięgu 175 km / 108 mil
– radar kierowania ogniem o zasięgu 128 km / 80 mil
– radar pomiaru wysokości o zasięgu 240 km / 148 mil
Dwa pierwsze radary montowane są na osobnych pojazdach gąsienicowych, zaś trzeci najczęściej jest ręcznie rozstawiany i wożony na ciężarówce Ural-375D, którą transportowane są również akumulatory i zapasowe rakiety.
Dodaj komentarz